Live : Η Παναγία η Αγρότισσα - Όρθρος & Θεία Λειτουργία (4/8/2020)

Είναι η πρέσβειρα των ουρανών, αλλά και των καλλιεργειών. Η μάνα με τη φιλεύσπλαχνη αγκαλιά, που χωράει όλες τις αγωνίες και τον μόχθο των αγροτών και το στοργικό βλέμμα, που «περιπολεί» όλες τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Είναι η γυναικεία, ιερή μορφή της Παναγίας Αγρότισσας . Η εικόνα της ειναι το καταφύγιο των αγροτών για να προσεύχονται και να παραδίδουν τα αιτήματά τους, ώστε με τη θεία χάρη και την ευλογία της Παναγίας της Αγρότισσας να πάει καλά η σοδειά. Παρακολουθήστε σε ζωντανή μετάδοση από τον Ιερό Ναό των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού τον Όρθρο και την Θεία λειτουργία της Παναγίας της Αγρότισσας. Greek Orthodox Divine Liturgy Service ( Live stream ) of the Virgin Mary patron of farmers. Το εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων βρίσκεται στην δυτική πλευρά του λόφου Λυκαβηττού Αθηνών κτισμένο μέσα στο μεγαλύτερο σπήλαιο τού λόφου. Σύμφωνα με την παράδοση, το σπήλαιο αυτό ήταν χώρος ασκητικής ζωής των χριστιανών των πρώτων αιώνων. The small church of Saint isidoroi belongs to the Holy Archdiocese of Athens and is located on the west side of Lycabettus Hill in Athens, built inside the largest cave on the hill. According to tradition, this cave was a place of ascetic life of the Christians of the first centuries. * Oι ακολουθίες αναμεταδίδονται ζωντανά από τον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό Ηλέκτρα TV και απο την ιστοσελίδα theodromion. gr ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΗ´ 18 - 22 18 Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ. 19 Πάλιν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 20 οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν. 21 Τότε προσελθὼν αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐμὲ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; 22 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις ἀλλ’ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΘ´ 1 - 2 1 Καὶ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς λόγους τούτους, μετῆρεν ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦλθεν εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἰουδαίας πέραν τοῦ Ἰορδάνου. 2 καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοί, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτοὺς ἐκεῖ. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΘ´ 13 - 15 13 Τότε προσηνέχθη αὐτῷ παιδία, ἵνα ἐπιθῇ αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ προσεύξηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς. 14 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 15 καὶ ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας αὐτοῖς ἐπορεύθη ἐκεῖθεν. The Gospel According to Matthew 18:18-22;19:1-2; 13-15 The Lord said to his disciples, "Truly, I say to you, whatever you bind on earth shall be bound in heaven, and whatever you loose on earth shall be loosed in heaven. Again I say to you, if two of you agree on earth about anything they ask, it will be done for them by my Father in heaven. For where two or three are gathered in my name, there am I in the midst of them." Then Peter came up and said to him, "Lord, how often shall my brother sin against me, and I forgive him? As many as seven times?" Jesus said to him, "I do not say to you seven times, but seventy times seven." Now when Jesus had finished these sayings, he went away from Galilee and entered the region of Judea beyond the Jordan; and large crowds followed him, and he healed them there. Then children were brought to him that he might lay his hands on them and pray. The disciples rebuked the people; but Jesus said, "Let the children come to me, and do not hinder them; for to such belongs the kingdom of heaven." And he laid his hands on them and went away. *Σημειώσεις-όροι χρήσης: Επιτρέπεται ελεύθερα η ενσωμάτωση των βίντεο σε blogs και ιστοσελίδες με αναφορά στην πηγή. Απαγορεύεται το κατέβασμα και η χρήση αποσπασμάτων ή ολόκληρων βίντεο για οποιοδήποτε εμπορικό σκοπό. *Υβριστικά ή προσβλητικά σχόλια όπου εντοπίζονται θα διαγράφονται. © Copyright: Ιερός Ναός Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού Αθηνών

Live : Αγία Σαλώμη η Μυροφόρος - Όρθρος & Θεία Λειτουργία (3/8/2020)

Η Αγία Σαλώμη η Μυροφόρος ήταν πρώτη εξαδέλφη της Παναγίας, μητέρας του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το όνομα της σημαίνει στην Εβραϊκή γλώσσα Ειρήνη. 'Ηταν σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα των Άγιων Αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου του Θεολόγου. Προικισμένη και η ίδια με ένθερμη ευσέβεια, ήταν από τις γυναίκες που ακολουθούσαν τον Χριστό, και συνεισέφεραν στο ταμείο της αποστολικής αδελφότητας. Ακολούθησε τον Κύριον σε όλη του την δημοσία ζωή.

Παρακινούμενη από μητρική φιλοστοργία, παρακάλεσε τον Κύριον όταν Αυτός πήγαινε για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ, να καθίσουν στην Βασιλεία του, οι υιοί της, εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων (Ματθ. κ’, 21.). Ο Κύριος της απεκρίθει ότι όσοι επιθυμούν να έχουν συμμετοχή εις την δόξαν του, οφείλουν πρώτα να κοινωνήσουν του πάθους του (Ματθ. κ’, 22.). Κατά την διάρκεια του σταυρικού πάθους του Κυρίου και ενώ οι Απόστολοι τον εγκατέλειψαν από φόβο, η Αγία Σαλώμη με την Υπεραγία Θεοτόκο και την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή παρακολούθησαν (Μάρκ. ιε’, 40) από απόσταση την Σταύρωση του.

Μετά τον ενταφιασμό του Κυρίου και ενώ είχε μόλις περάσει η ήμερα του Σαββάτου, πήγε να αγοράσει αρώματα για να αλείψει το σώμα του (Μάρκ. ιστ’, 1.). Η Σαλώμη, αξιώθηκε να είναι μια από τις μυροφόρες, στις όποιες ο άγγελος γνωστοποίησε την ανάσταση του Ιησού (Μάρκ. ιστ’, 3-9.) Μετά την ίδρυση της χριστιανικής Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, η Σαλώμη εξακολούθησε να διακρίνεται για το ζήλο και τις ελεημοσύνες της. Ο διωγμός εναντίον της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ και ο αποκεφαλισμός του πρωτότοκου υιού της Ιάκωβου από τον Ηρώδη Αγρίππα Α’ (εγγονού του μεγάλου Ηρώδου) της προξένησε μεγάλη λύπη, αλλά η ελπίδα στον Χριστό την ενίσχυσε και με την προσδοκία των αιωνίων αγαθών παρέδωσε την ψυχή της ειρηνικά.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΗ´ 1 - 11 1

Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ λέγοντες· Τίς ἄρα μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν; 2 καὶ προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς παιδίον ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ εἶπεν· 3 Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 4 ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. 5 καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται· 6 Ὃς δ’ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. 7 Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται. 8 εἰ δὲ ἡ χείρ σου ἢ ὁ πούς σου σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὰ καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν χωλόν ἢ κυλλὸν, ἢ δύο χεῖρας ἢ δύο πόδας ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον. 9 καὶ εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καλόν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. 10 Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 11 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα.: ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΗ´ 1 - 11 1

Εκείνην την ώρα προσήλθαν οι μαθηταί στο Ιησούν και είπαν· “ποιός άρα γε είναι μεγαλύτερος εις την βασιλείαν των ουρανών;” 2 Επροσκάλεσε τότε ο Ιησούς ένα παιδί, το έβαλεν όρθιον στο μέσον αυτών και είπε· 3 “Σας διαβεβαιώνω ότι εάν δεν αλάξετε φρονήματα και πορείαν εις την ζωήν σας και δεν γίνετε απλοί και άδολοι σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε εις την βασιλείαν των ουρανών. 4 Οποιος λοιπόν ταπεινώσει τον ευατόν του σαν αυτό το παιδάκι, αυτός είναι μεγαλύτερος εις την βασιλείαν των ουρανών. 5 Και εκείνος που θα υποδεχθή προς χάριν μου ένα τέτοιο παιδί η ένα, σαν το παιδί, απλούν άνθρωπον, δέχετε εμέ. 6 Οποιος όμως σκανδαλίσει και παρασύρει εις την αμαρτίαν ένα από τους μικρούς και απλοϊκούς αυτούς, που πιστεύουν εις εμέ, είναι προτιμότερον δι' αυτόν να κρεμασθή στον τράχηλόν του μυλόπετρα από εκείνες που γυρίζει ο όνος στον μύλον, και να καταποντισθή εις την ανοικτή θάλασσα. 7 Αλλοίμονον στον κόσμον από τα σκάνδαλα· διότι ένεκα της διαφθοράς των ανθρώπων, κατ' ανάγκην θα έλθουν σκάνδαλα και πειρασμοί. Αλλοίμονον όμως στον άνθρωπον εκείνον, δια του οποίου έρχεται το σκάνδαλον. 8 Εάν δε το χέρι σου η το πόδι σου (δηλαδή ένα πρόσωπον που σου είναι πολύτιμον και χρήσιμον) γίνεται αφορμή να παρασυρθής εις την αμαρτίαν, κόψε το και ρίξε το μακρυά· είναι καλόν για σένα να εισέλθης εις την ζωήν χωλός η κουλλός παρά με δύο χείρας η δύο πόδας να ριφθής στο πυρ το αιώνιον. 9 Και εάν το μάτι σου σε σκανδαλίζη και σε παραπλανά εις την αμαρτίαν, βγάλε το και πέταξέ το· είναι καλό για σένα να εισέλθης εις την ζωήν μονόφθαλμος παρά έχων δύο μάτια να ριφθής εις την γέννεαν του πυρός. (Κοψε δηλαδή τον δεσμόν και την επικοινωνίαν με πρόσωπα, που σου είναι μεν πολύτιμα και χρήσιμα σαν το μάτι, αλλά σε παρασύρουν εις την αμαρτίαν, δια να αποφύγης έτσι την γέενναν του πυρός και εισέλθης εις την βασιλείαν των ουρανών). 10 Προσέχετε να μη καταφρονήσετε ένα από τους μικρούς τούτους τους οπαδούς μου, διότι σας λέγω ότι αυτοί έχουν μεγάλην αξίαν ενώπιον του Θεού και οι άγγελοί των στους ουρανούς έχουν μεγάλην παρρησίαν δια λογαριασμόν των ενώπιον του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς και βλέπουν ακατάπαυστα το πρόσωπον αυτού. 11 Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να σώση το απολωλός (τον άνθρωπον, δηλαδή, ο όποιος ένεκα αγνοίας και αδυναμίας βαδίζει τον δρόμον, που οδηγοί εις την αιωνίαν απώλειαν.

AΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΙΑ´ 31 - 34 31

εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· 32 κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν. 33 Ὥστε, ἀδελφοί μου, συνερχόμενοι εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε· 34 εἰ δέ τις πεινᾷ, ἐν οἴκῳ ἐσθιέτω, ἵνα μὴ εἰς κρῖμα συνέρχησθε. Τὰ δὲ λοιπὰ ὡς ἂν ἔλθω διατάξομαι.

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΙΒ´ 1 - 6 1 Περὶ δὲ τῶν πνευματικῶν, ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν. 2 οἴδατε ὅτι, ὅτε ἔθνη ἦτε, πρὸς τὰ εἴδωλα τὰ ἄφωνα ὡς ἂν ἤγεσθε ἀπαγόμενοι. 3 διὸ γνωρίζω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς ἐν Πνεύματι Θεοῦ λαλῶν λέγει ἀνάθεμα Ἰησοῦν, καὶ οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ. 4 Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα· 5 καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσι, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος· 6 καὶ διαιρέσεις ἐνεργημάτων εἰσίν, ὁ δὲ αὐτός ἐστι Θεός, ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα.: ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΙΑ´ 31 - 34 31

Διότι εάν εξετάζαμεν τον ευατόν μας με προσοχήν και μετανοούσαμε ειλικρινώς δια τα αμαρτήματά μας και έτσι προετοιμασμένοι προσηρχόμεθα στο μέγα μυστήριον, δεν θα κατεδικαζόμεθα και δεν θα ετιμωρούμεθα έτσι από τον Θεόν. 32 Τιμωρούμενοι δε τώρα υπό του Κυρίου κατά την δικαίαν αυτού κρίσιν, παιδαγωγούμεθα προς μετάνοιαν και διόρθωσιν, δια να μη καταδικασθώμεν οριστικώς εις απώλειαν μαζή με τον κόσμον της αμαρτίας. 33 Ωστε, αδελφοί μου, όταν συγκεντρώνεσθε δια να φάγετε το Κυριακόν Δείπνον, περιμένετε με αγάπην ο ένας τον άλλον. 34 Εάν επί τέλους κανείς πεινά, ας φάγη στο σπίτι του, δια να μη αποβαίνουν εις καταδίκην σας αι λατρευτικαί αυταί συγκεντρώσεις. Τα δε άλλα σχετικώς με το Κυριακόν Δείπνον, με το μέγα μυστήριον της θείας Ευχαριστίας, όταν έλθω θα τα τακτοποιήσω.

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΙΒ´ 1 - 6 1 Ως προς δε τα πνευματικά χαρίσματα αδελφοί, δεν θέλω να έχετε σεις άγνοιαν σχετικώς με αυτά· 2 Ξερετε ότι, όταν ήσθε ειδωλαλάτραι, εσύρεσθε σαν δούλοι από τοπικήν συνήθειαν και ανατροφήν και τας άλλας επιδράσστου περιβάλλοντος σας προς τα άψυχα και άφωνα είδωλα, και σαν να σας έσπρωχνε κανείς εφεύγατε από τον δρόμον του Θεού και επλανάσθε εις την άγνοιαν. 3 Από αυτήν την πλάνην και την σύγχυσιν λυτρώνει ο Χριστός, δι' αυτό σας κάμνω γνωστόν ότι κανείς άνθρωπος, ομιλών κατ' έμπνευσιν του Πνεύματος του Θεού, δεν λέγει· “Ανάθεμα να είναι ο Ιησούς”. Αλλά και κανείς πάλιν δεν ημπορεί να ομολογήση με πίστιν και ευλάβειαν “Κυριον Ιησούν”, ειμή μόνον με την χάριν και την έμπνευσιν του Αγίου Πνεύματος. 4 Το Πνεύμα δίδει χαρίσματα και δωρεάς· υπάρχουν βέβαια καταμερισμοί διαφόρων χαρισμάτων,·αλλά το Πνεύμα, που μοιράζει τα χαρίσματα, είναι ένα. 5 Και καταμερισμοί υπηρεσιών υπάρχουν εις διαφόρους πιστούς εν τη Εκκλησίᾳ· αλλ' ένας και ο αυτός είναι ο Κυριος, που μοιράζει αυτάς τας εκκλησιστικάς υπηρεσίας. 6 Υπάρχουν και διανομαί δυνάμεων, δια των οποίων ενεργούνται υπερφυσικαί και θαυμασταί πράξεις· ο ίδιος όμως Θεός είναι εκείνος που ενεργεί και μοιράζει όλα αυτά εις όλους.

The Gospel According to Matthew 18:1-11

At that time, the disciples came to Jesus, saying, "Who is the greatest in the kingdom of heaven?" And calling to him a child, he put him in the midst of them and said, "Truly, I say to you, unless you turn and become like children, you will never enter the kingdom of heaven. Whoever humbles himself like this child, he is the greatest in the kingdom of heaven. "Whoever receives one such child in my name receives me; but whoever causes one of these little ones who believe in me to sin, it would be better for him to have a great millstone fastened round his neck and to be drowned in the depth of the sea. "Woe to the world for temptations to sin! For it is necessary that temptations come, but woe to the man by whom the temptation comes! And if your hand or your foot causes you to sin, cut it off and throw it away; it is better for you to enter life maimed or lame than with two hands or two feet to be thrown into the eternal fire. And if your eye causes you to sin, pluck it out and throw it away; it is better for you to enter life with one eye than with two eyes to be thrown into the Gehenna of fire. "See that you do not despise one of these little ones; for I tell you that in heaven their angels always behold the face of my Father who is in heaven. For the Son of man came to save the lost."

The reading is from St. Paul's First Letter to the Corinthians 11:31-34; 12:1-6

Brethren, if we judged ourselves truly, we should not be judged. But when we are judged by the Lord, we are chastened so that we may not be condemned along with the world. So then, my brethren, when you come together to eat, wait for one another - if any one is hungry, let him eat at home - lest you come together to be condemned. About the other things I will give directions when I come. Now concerning the spiritual gifts, brethren, I do not want you to be uninformed. You know that when you were heathen, you were led astray to dumb idols, however you may have been moved. Therefore I want you to understand that no one speaking by the Spirit of God ever says "Jesus be cursed!" and no one can say "Jesus is Lord" except by the Holy Spirit. Now there are varieties of gifts, but the same spirit; and there are varieties of service, but the same Lord; and there are varieties of working, but it is the same God who inspires them all in every one.

Η Πρόοδος του Τιμίου Σταυρού 1/8

Η Εκκλησία εορτάζει την Πρόοδο του Τιμίου Σταυρού δηλαδή την έξοδο του Τιμίου Σταυρού από το παλάτι στη Πόλη και τη λιτάνευσή του στις συνοικίες της Κωνσταντινουπόλεως προς ευλογία των πιστών. Στην Κωνσταντινούπολη, μετά την προσκύνηση του Τιμίου Ξύλου, γινόταν η λεγόμενη Πρόοδος, δηλαδή η περιφορά Του μέσα στην πόλη. Ο Ευστρατιάδης αναφέρει τα έξης: «Κατά την ημέρα ταύτην εξήγετο εκ του σκευοφυλακίου της μεγάλης εκκλησίας ο Τίμιος Σταυρός, περιήγετο ανά την πόλιν και εξετίθετο εις διαφόρους ναούς προς προσκύνησίν και αγιασμόν των πιστών και πάλιν απετίθετο εις το σκευοφυλάκιον». Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος στο έργο «Έκθεσις Βασιλείου τάξεως» περιγράφει τον τρόπο που γινόταν, τόσο η προσκύνηση, όσο και η περιφορά. Το Τίμιο Ξύλο, λοιπόν, προσφερόταν για προσκύνηση από τους πιστούς από τις 23 Ιουλίου και για επτά ημέρες. Στη συνέχεια, για δύο εβδομάδες γινόταν η Πρόοδος του Τιμίου Ξύλου προς αγιασμό, η οποία κάλυπτε όλη σχεδόν την Πόλη και τα περίχωρα της. Στις 14 Αυγούστου περίφεραν το Τίμιο Ξύλο στα ανάκτορα και το εναπόθεταν στο εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, που βρισκόταν εντός του παλατιού.

Η επίσημη όμως εορτή θεσπίστηκε αργότερα. Τον 12ο αιώνα, στα χρόνια της αυτοκρατορίας του Μανουήλ Κομνηνού, οι Βυζαντινοί σώθηκαν από επιδρομή των Σαρακηνών με τη βοήθεια του Τιμίου Ξύλου. ‘Έκτοτε η εορτή ορίστηκε την πρώτη μέρα της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου (1 Αυγούστου) και συνοδευόταν από λιτάνευση (πρόοδο) του τιμίου Σταυρού. Ο Πατμιακός κώδικας 266 αναγράφει ότι επίσης κατά την 1η Αυγούστου στη Μεγάλη Εκκλησία ετελείτο «η Βάπτισις των τιμίων Ξύλων».

Ο Σταυρός αναδεικνύεται σύμβολο ευλογίας και μέτρο της αγάπης και της συγχώρεσης. Ο Σταυρός του Κυρίου δείχνει το μέγεθος και της αγάπης και της θυσίας του ίδιου του Θεού, τόσο για τον άνθρωπο όσο και για τη δημιουργία ολόκληρη.

Ο Άγιος Ευδόκιμος ο δίκαιος - 31 Ιουλίου

Μεγαλυνάριον

Εὐδόκιμος πέφηνας τῷ Θεῷ, ἐν δικαιοσύνῃ,

τὸν σὸν βίον διαδραμών.

Ὁ λαθών γὰρ ἔσχες ἐγνώσθη μετὰ τέλος,

Εὐδόκιμε θεόφρον, πρὸς θείαν αἴνεσιν.    

 

Ο Άγιος Ευδόκιμος, ο θαυμαστός, έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά Θεοφίλου του Εικονομάχου (829-842 μ.Χ.) και καταγόταν από την Καππαδοκία.  Ο πατέρας του Βασίλειος και η μητέρα του Ευδοκία ήταν ευσεβείς Χριστιανοί και τον ανέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου».  Είχαν πολλά πλούτη και ήταν ένδοξοι και περιφανείς, διότι ο πατέρας του έφερε το αξίωμα του πατρικίου. 

 

Ο Ευδόκιμος, αν και καταγόταν από τόσο ξακουστό γένος, δοξαζόταν  περισσότερο και θαυμαζόταν για τις αρετές του και τα χαρίσματά του. Παρά το γεγονός ότι ήταν νέος ένδοξος και αξιωματούχος, από γονείς ευγενείς μέσα στην κοινωνία, ωστόσο διαβιούσε ζωή ενάρετη και με άκρα σωφροσύνη, αντιτασσόμενος στα κελεύσματα του πονηρού.

Όσον αφορά τη μόρφωσή του, ο ίδιος ευλογημένος από το Θεό, καταγινόταν αδιαλείπτως στην ανάγνωση των θείων Γραφών και ευφραινόταν η τρισόλβια ψυχή του, ακολουθώντας το: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγια σου Κύριε, ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον ἐν τῷ στόματί μου». Η κύρια απασχόλησή του ήταν να πηγαίνει στους ιερούς Ναούς, να ακούει τις ιερές ακολουθίες και τα θεία λόγια.  Ιδιαίτερα και μετά φόβου αγωνιζόταν να γίνει «Ναός καθαρός Θεού ζώντος», όπως λέει και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Πολλές φορές τον παρακινούσαν οι συνομήλικοί του να πηγαίνουν σε διασκεδάσεις και απολαυστικές διατριβές, αλλά ο αοίδιμος Άγιος Ευδόκιμος μόνη ευχαρίστηση και τρυφή είχε τη μελέτη των ψυχωφελών βιβλίων. 

Η σωφροσύνη και η καθαρότητα, η τιμιότερη όλων των άλλων αρετών, η οποία κάνει ισάγγελο τον άνθρωπο χαρακτήριζαν τον Ευδόκιμο, τόσο που μπορούσε να λέει ότι: «Ποτὲ δὲν ἠκολούθησεν ἡ καρδία μου εἰς τὸν ὀφθαλμόν μου». Το σπουδαιότερο είναι ότι αποφάσισε ο πάνσεμνος να μη βλέπει γυναικείο πρόσωπο καθόλου, όσο θα βρισκόταν στην παρούσα ζωή. Έτσι εκτός της μητέρας του, άλλη γυναίκα ή παρθένα ούτε κοίταξε στο πρόσωπο, ούτε μίλησε. Ήταν επίσης ελεήμων, τόσο ώστε να τρέφεται η ψυχή του από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ακόμα και αυτά που είχε ανάγκη για να ζήσει, τα χάριζε στους φτωχούς. Όχι μόνο χρήματα, αλλά και ό,τι άλλο χρειάζονταν.  Βοηθούσε τόσο πολύ τους ενδεείς, ώστε και αν ακόμη ήταν ανάγκη να πουληθεί ως σκλάβος ο ίδιος για να ελευθερωθεί άλλος, θα το έπραττε με χαρά. Διότι ήξερε ο μακάριος ότι ο καρπός της αγάπης είναι η ελεημοσύνη. Για αυτό ήθελε και έγινε αληθινός πατέρας των ορφανών, κυβερνήτης των χηρών, ενδυμασία των γυμνών, χορτασμός των πεινασμένων, παρηγοριά των λυπημένων.

Λόγω των αρετών του αξιώθηκε να τιμηθεί από το βασιλιά Θεόφιλο με το αξίωμα του «Κανδιδάτου». Διορίστηκε στρατοπεδάρχης της Καππαδοκίας και έπειτα των Χουρσιανών. Όμως ως φρόνιμος οικονόμος δε μεταχειριζόταν τη θέση του για να αποκομίσει τιμή και δόξα. Αντίθετα ήταν ταπεινός, όλη δε η επιμέλεια η φροντίδα του ήταν στο να κυβερνά μικρούς και μεγάλους με οσιότητα και δικαιοσύνη, για αυτό και αποκλήθηκε δίκαιος. Και ήταν έτοιμος να θυσιάζει και την ψυχή του για τον υπήκοό του.

Ο Άγιος Ευδόκιμος υπήρξε τέλειος Χριστιανός. Άνθρωπος της ορθής πίστης και της θυσίας. Στην αγάπη του πλησίον αμίμητος, για την οποία απέφευγε τον εγωισμό και την καταλαλιά.  Ο ίδιος φυλασσόταν από την κατάκριση και εμπόδιζε και τους άλλους να κατακρίνουν και να λυπούν τον πλησίον. Δίδασκε ακόμη ότι ο καθένας πρέπει να μάθει περισσότερο να ακούει, παρά να μιλά. Με την άψογη αυτή διαγωγή του χρημάτισε σκεύος εκλογής και δάσκαλος και με λόγια και με έργα. Τύπος και παράδειγμα και ζώσα εικόνα σε εκείνους, οι οποίοι τον συναναστρέφονταν, μέχρι το τέλος της παρούσας ζωής. Κοιμήθηκε οσιακά στην Καππαδοκία, αφού έζησε τριάντα τρία χρόνια, νέος στην ηλικία,  αλλά πρεσβύτατος στη σύνεση και τη γνώση.

Όταν γνώρισε το τέλος του ο δίκαιος Ευδόκιμος δεν ταράχτηκε, γιατί όλη του η ζωή ήταν μια μελέτη θανάτου. Αυτό που τον λυπούσε ήταν ότι η μητέρα του ήταν μακριά και δε θα βρισκόταν κοντά του στην αναχώρησή του για τους ουρανούς. Όταν πλησίασε η τελευταία ώρα ήρθαν πολλοί άνθρωποι να τον επισκεφθούν, αφού τους μίλησε για τη μνήμη και το μυστήριο του θανάτου, τους όρκισε στο Θεό να τον ενταφιάσουν με τα ίδια ενδύματα, που φορούσε. Κατόπιν έκανε νεύμα και αφού βγήκαν όλοι έξω, άρχισε να προσεύχεται προς το Θεό, λέγοντας: «Κύριε ὁ Θεός μου, καθὼς δὲν ἠθέλησα ἔτι ζῶν νὰ φανῆ ἡ πολιτεία μου, οὕτω παρακαλῶ καὶ ἡ τελευτή μου νὰ γίνη χωρὶς καμμίαν χάριν, οὔτε νὰ θαρρήση τίς, ὅτι σοι εὐηρέστησα». Έπειτα λέγοντας το «εἰς χεῖρας σου παραδίδω Κύριε τὸ πνεῦμα» ανήλθε η ψυχή του στους ουρανούς το έτος 829 μ.Χ.   

Οι γονείς του λυπήθηκαν όταν έμαθαν για την κοίμηση του Αγίου, ωστόσο παρηγορούνταν με τα θαύματα που έκανε. Η μητέρα του φλεγόμενη από το πάθος της φιλοτεκνίας, δεν υπολόγισε το μακρινό ταξίδι, ούτε συλλογίστηκε τους κόπους και τους κινδύνους της οδοιπορίας, αλλά κίνησε με μεγάλη προθυμία και πήγε στον τάφο του αγιοτάτου παιδιού της. Βλέποντας εκεί το πλήθος που προσερχόταν με ευλάβεια και τα θαύματα που γίνονταν από το ιερό εκείνο μνήμα, όπου δαιμονιζόμενοι και από άλλα πάθη πάσχοντες θεραπεύονταν ταχύτατα, έπεσε και αγκάλιασε τον τάφο του γιου της με δάκρυα στα μάτια.  Συγκλονισμένη συνέπλεξε το θρήνο για την απώλεια μαζί με τον έπαινο για το Άγιο παιδί της.  

Όταν σήκωσαν την πλάκα από το μνήμα και έβγαλαν έξω τη λάρνακα, όπου κειτόταν το ιερό λείψανο, δεκαοχτώ μήνες μετά την κοίμηση του Αγίου, φάνηκε το θαύμα. Το λείψανο δεν είχε υποστεί καμία αλλοίωση ή μεταβολή. Το πρόσωπο ήταν άφθαρτο και δεν είχε επέλθει σήψη σε κάποιο μέρος του σώματός του. Αντίθετα το πρόσωπο ήταν φαιδρό, χαριέστατο με όλους τους χαρακτήρες αμετάβλητους. Ακόμα και τα ενδύματά του είχαν παραμείνει αναλλοίωτα και άφθαρτα. Επιπλέον το σώμα και τα ενδύματα ανέδιδαν μια θαυμάσια ευωδία.

Εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο σημείο ένας Ιερομόναχος, με το όνομα Ιωσήφ, ο οποίος έλαβε το ιερό λείψανο για να το σηκώσει όρθιο. Μόλις το αγκάλιασε στάθηκε όρθιο, σαν να ήταν ζωντανό. Εκείνος από το φόβο του έπεσε μπροστά στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσε, σαν να ήταν εν ζωή να αφήσει να πάρουν τα ενδύματά του για ευλογία. Έτσι άρχισε πρώτα και αφαίρεσε το χιτώνα και του φόρεσε άλλον. Έπειτα έβγαλε από τα πόδια του εκείνα, που φορούσε, με τόση ευκολία, ώστε φαινόταν σαν να βοηθούσε και ο ίδιος ο Άγιος σε αυτό. Ύστερα, αφού έντυσε το ιερό σκήνωμα κανονικά, το τοποθέτησε με σεβασμό δοξάζοντας με τους παρευρεθέντες το Θεό «τὸν δοξάζοντα τοὺς Αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας».   

Μόλις φανερώθηκε το  άφθαρτο σώμα του Αγίου Ευδοκίμου έφριξαν οι δαίμονες και έφευγαν «ὡς ὑπὸ ἀστραπῆς διωκόμενοι», καθώς το είδαν «ἐν δόξῃ ἁγιότητος ἀπαστράπτον». Η μητέρα του Αγίου θέλησε να μεταφέρει το ιερό λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, όμως οι εντόπιοι δεν το επέτρεψαν. Μετά από καιρό ο Ιερομόναχος Ιωσήφ έκλεψε το θησαυρό, χωρίς να τον πάρουν είδηση οι εντόπιοι. Ωστόσο φανερώθηκε από το μύρο που έσταζε και τα θαύματα που γίνονταν καθοδόν. Θαυματουργώντας ο αοίδιμος Άγιος αποδόθηκε στους γονείς του ως δώρο πολύτιμο. Και η θεοφιλής μητέρα του με πολύ πόθο έφτιαξε αργυρή θήκη για το ιερό λείψανο, το οποίο κατέθεσε στον περικαλλή Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Κωνσταντινούπολη, που είχε κτίσει νωρίτερα και όπου έγινε η μετακομιδή την 6

 

Πηγή υλικού

Βίοι Αγίων, 

 

Επιλογή υλικού

Αικατερίνη Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

Ο Άγιος Απόστολος Σίλας. Ο μετά του Αποστόλου Παύλου συνιδρυτής της Αποστολικής Εκκλησίας των Φιλίππων

Μέσα στὴν εὐλογημένη χορεία τῶν Ἁγίων Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων συναριθμεῖται καὶ ὁ τιμώμενος στὶς 30 Ἰουλίου Ἅγιος Ἀπόστολος Σίλας, ὁ καὶ συνέκδημος τοῦ θεηγόρου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ἀλλὰ καὶ συνεργάτης τοῦ κορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐνδεικτικὸ ὅτι στὴν πρώτη του ἐπιστολὴ τὸν χαρακτηρίζει ὡς «πιστὸ ἀδελφό». Ἄλλωστε μέσα ἀπὸ τὴν ἐπίγεια βιοτὴ καὶ τὴν ἱεραποστολική του δράση διακρίθηκε γιὰ τὸν ἔνθερμο ζῆλο, τὴν ἀκλόνητη καὶ ζωντανὴ πίστη, τὸ θυσιαστικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀξιομνημόνευτη καρτερία.

 Άγιος Απόστολος Σίλας

   Ὁ ἔνδοξος καὶ πανεύφημος Ἅγιος Ἀπόστολος Σίλας, ποὺ τὸ ὄνομά του εἶναι συντετμημένη μορφὴ τοῦ ὀνόματος Σιλουανός, μὲ τὸ ὁποῖο μάλιστα ἀναφέρεται τόσο στὴ Β´ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς Κορινθίους ὅσο καὶ στὴν Α´ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἀπολάμβανε τὴν ἰδιαίτερη ἐκτίμηση καὶ τὸν μεγάλο σεβασμὸ στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναδείχθηκε μεταξὺ τῶν ἐκλεκτῶν καὶ ἡγετικῶν στελεχῶν της, γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων στὰ Κεφάλαια 15, 16 καὶ 17. Ἡ μεγάλη ἀναγνώριση τῆς προσωπικότητος τοῦ Ἁγίου Σίλα στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπου μνημονεύεται ὡς «ἡγούμενος ἐν τοῖς ἀδελφοῖς», παρακίνησε τοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους νὰ ἐπιλέξουν αὐτὸν καὶ τὸν Ἰούδα, τὸν ἐπονομαζόμενο Βαρσαβά, γιὰ νὰ συνοδεύσουν τοὺς Ἀποστόλους Παῦλο καὶ Βαρνάβα στὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ θὰ ἐπέδιδαν τὴν ἐπιστολὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ποὺ περιεῖχε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τῆς Ἱερουσαλήμ, παρέχοντας παράλληλα καὶ τὶς ἀπαραίτητες ἐπεξηγήσεις, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ὁ ἐνδεχόμενος κίνδυνος παρανόησης τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς τῆς Συνόδου.
.               Φτάνοντας στὴν Ἀντιόχεια ὁ Ἅγιος Σίλας παρέδωσε στοὺς Ἀντιοχεῖς τὴν ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου καὶ παρέμεινε μαζὶ μὲ τὸν Ἰούδα γιὰ νὰ ἐργασθεῖ μὲ ἔνθερμο ἱεραποστολικὸ ζῆλο γιὰ τὴ διάδοση τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ «Ἰούδας τε καὶ Σίλας, καὶ αὐτοὶ προφῆται ὄντες, διὰ λόγου πολλοῦ παρεκάλεσαν τοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἐπεστήριξαν, Πράξεις (ιε´ 32)». Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς του στὴν Ἀντιόχεια συνδέθηκε ἰδιαίτερα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος βρῆκε στὸ πρόσωπο τοῦ Σίλα τὸν ἔμπιστο καὶ πολύτιμο συνεργάτη καὶ συνοδοιπόρο του. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἐπέλεξε ὡς τὸν πλέον κατάλληλο συνοδό του γιὰ τὴ Β´ Ἀποστολική του περιοδεία τὸν Μάρτιο τοῦ 49μ.Χ., προκειμένου νὰ διαδοθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἔθνη. Ἄλλωστε ὁ Σίλας διέθετε ἔνθερμο ἱεραποστολικὸ ζῆλο καὶ βαθιὰ πίστη, εὐφυΐα καὶ δυναμισμό, τόλμη καὶ παρρησία, ἐνῶ ἀπολάμβανε τὴν ὑψηλὴ ἀναγνώριση τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐπιπλέον ἦταν, ὅπως καὶ ὁ Παῦλος, Ρωμαῖος πολίτης. Ἐνδεικτικὸ εἶναι μάλιστα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Σίλας ἐπελέγη ἀπὸ τὸν Παῦλο ὡς συνοδὸς καὶ συνεργάτης του ἀντὶ τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου. Ἔτσι ἀκολούθησε τὸν Παῦλο στὶς περιοδεῖες του στὴν Καρία, τὴν Κιλικία, τὴ Λυκαονία, τὴ Φρυγία, τὴ Γαλατία καὶ τὴν Τρωάδα, ὑπομένοντας τὶς θλίψεις, τὶς στερήσεις καὶ τὶς ταλαιπωρίες ποὺ ὑπέστη ὁ θεηγόρος καὶ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Παράλληλα ὁ Σίλας, ὁ πιστὸς καὶ ἔνθεος αὐτὸς συνακόλουθός του, ἐπέδειξε ἀξιοθαύμαστη ὑπομονὴ καὶ καρτερία, ἀλλὰ καὶ ξεχωριστὴ αὐτοθυσία, γεγονὸς ποὺ ἐγκωμιάζεται στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων.
.                     Ὁ Σίλας ὅμως συνόδευσε τὸν Παῦλο καὶ στὴν ἱεραποστολική του περιοδεία στὴ Μακεδονία, ὅπου μετέβη γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ κατόπιν θαυμαστοῦ ὁράματος. Σύμφωνα μ’ αὐτὸ ἄνδρας ἀπὸ τὴ Μακεδονία ἐμφανίσθηκε στὸν Παῦλο καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ ἔρθει στὴ γῆ τῆς Μακεδονίας γιὰ νὰ κηρύξει τὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἔτσι ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας ἀναχώρησαν ἀπὸ τὴν Τρωάδα καὶ διὰ μέσου της Σαμοθράκης ἀποβιβάστηκαν στὴ Νεάπολη ποὺ εἶναι ἡ σημερινὴ πόλη τῆς Καβάλας. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔφτασαν στοὺς Φιλίππους ποὺ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες πόλεις τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ ταυτόχρονα καὶ Ρωμαϊκὴ ἀποικία. Στὸν τόπο αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εὐρισκόμενος ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη κοντὰ στὸν ποταμὸ Ζυγάκτη κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἀκροατὲς τοῦ κηρύγματός του ἦταν γυναῖκες, μεταξὺ δὲ αὐτῶν καὶ ἡ ἐκ Θυατείρων τῆς Μ. Ἀσίας Λυδία ἡ πορφυρόπωλις, ἡ μετέπειτα ἁγία καὶ ἰσαπόστολος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἀκούγοντας τὴ διδασκαλία τοῦ Παύλου γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ βαπτίσθηκε χριστιανή, ὅπως καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά της. Στοὺς Φιλίππους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεράπευσε μὲ τὴν προσευχητικὴ συμμετοχὴ καὶ τοῦ πιστοῦ συνοδοιπόρου καὶ συνεργάτου του, τοῦ Ἁγίου Σίλα, ἕνα κορίτσι ποὺ βρισκόταν κάτω ἀπὸ ἰσχυρὴ δαιμονικὴ ἐπήρεια καὶ μὲ τὶς μαντεῖες της ἐπέφερε πολλὰ κέρδη στοὺς κυρίους της. Τὸ κορίτσι αὐτὸ ἀκολουθοῦσε ἐπίμονα τὸν Παῦλο καὶ τὸν Σίλα καὶ φώναζε γιὰ πολλὲς ἡμέρες τὸ ἀκόλουθο: «οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας». Τότε οἱ δύο κήρυκες τῆς χριστιανικῆς πίστεως κατάλαβαν ὅτι τὸ νεαρὸ κορίτσι ἦταν δαιμονισμένο καὶ ἁπλὰ ἀκολουθοῦσε τοὺς δύο Ἀποστόλους, πιστεύοντας ὅτι ἔχουν μία ἀνώτερη δύναμη, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχει συνειδητοποιήσει τὴ χάρη καὶ τὴν εὐεργεσία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος μὲ τὴ συμπροσευχὴ τοῦ Σίλα ἀπευθυνόμενος στὸν δαίμονα ποὺ εἶχε τὸ νεαρὸ κορίτσι μέσα στὴ ψυχή του, εἶπε: «Παραγγέλω σοι, ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ’ αὐτῆς, καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ». Ἀμέσως τὸ κορίτσι ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος καὶ εἰσῆλθε μέσα στὴν ψυχή της ἡ δύναμη τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
.               Ὅμως ἡ θαυματουργικὴ δύναμη καὶ τὸ πύρινο κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων Παύλου καὶ Σίλα στοὺς Φιλίππους προκάλεσε ἀναταραχὴ στὴν πόλη καὶ ἐξόργισε τοὺς ἀνώτατους ἄρχοντες, ἀφοῦ ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία ἐρχόταν σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ρωμαϊκῆς παροικίας. Αὐτὸ εἶχε ὡς συνέπεια νὰ ξεσηκωθεῖ ὁ λαὸς ἐναντίον τους καὶ νὰ δοθεῖ ἡ ἐντολὴ νὰ ραβδιστοῦν ἀνηλεῶς οἱ δύο κήρυκες τῆς πίστεως. Ἔτσι ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας, ἀποσιωπώντας τὴν ἰδιότητά τους ὡς «Ρωμαῖοι πολίτες» , ὑπέστησαν σκληροὺς καὶ ἀπάνθρωπους ραβδισμοὺς καὶ κατόπιν ρίχθηκαν σὲ σκοτεινὴ ἐσωτερικὴ φυλακή, ἐνῶ τοποθετήθηκε καὶ δεσμοφύλακας γιὰ νὰ ἐπιβλέπει τὴ φύλαξή τους. Ἐνδεικτικὸ εἶναι ὅτι τὰ πόδια τους ἦταν στερεωμένα πάνω σὲ ξύλο, ἀλλὰ παρὰ τὶς κακουχίες οἱ δύο Ἀπόστολοι προσεύχονταν ὅλη τὴ νύχτα, ὑμνώντας καὶ δοξολογώντας τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα οἱ φυλακισμένοι στὰ ἄλλα κελιὰ ἄκουγαν μὲ θαυμασμὸ τοὺς οὐράνιους αὐτοὺς ὕμνους ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὸ κελὶ τῶν δύο Ἀποστόλων. Δὲν ἄργησε ὅμως νὰ ἔρθει καὶ ἡ λυτρωτικὴ λύση καὶ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ ἕνας αἰφνίδιος καὶ ἰσχυρὸς σεισμὸς τράνταξε τὰ θεμέλια της φυλακῆς. Ἀμέσως ἄνοιξαν διάπλατα ὅλες οἱ πόρτες καὶ ἔσπασαν οἱ ἁλυσίδες ὅλων τῶν φυλακισμένων. Βλέποντας ἔντρομος ὁ δεσμοφύλακας αὐτὸ τὸ ἀπρόσμενο καὶ ἀκατάληπτο γεγονὸς καὶ γνωρίζοντας τὶς τραγικὲς συνέπειες ποὺ θὰ εἶχε γιὰ ἐκεῖνον, ἀποφάσισε μὲ τὸ σπαθί του νὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του. Τότε ὁ Παῦλος τοῦ φώναξε δυνατά: «μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γὰρ ἐσμεν ἐνθάδε». Ἀκούγοντας ἔντρομος ὁ δεσμοφύλακας τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Παύλου, ρώτησε τοὺς δύο κήρυκες τῆς πίστεως τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ σωθεῖ. Τότε ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν νὰ πιστέψει στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ σωθεῖ τόσο ἐκεῖνος ὅσο καὶ ἡ οἰκογένειά του. Κατόπιν ὁ δεσμοφύλακας, ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τῆς οἰκογένειάς του βαπτίσθηκαν χριστιανοί, ἐνῶ παρέθεσε στοὺς δύο Ἀποστόλους πλούσιο τραπέζι. Ἀξιοσημείωτο εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι πρὶν τὴ βάπτισή του περιποιήθηκε ἀκόμη καὶ τὶς πληγές τους.
.               Στὸ μεταξὺ οἱ ἄρχοντες τῶν Φιλίππων ποὺ εἶχαν φυλακίσει καὶ τιμωρήσει μὲ ραβδισμοὺς τοὺς δύο Ἀποστόλους, πρόσταξαν νὰ τοὺς ἀπελευθερώσουν. Ὁ δεσμοφύλακας ἐνημέρωσε τὸν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ὅμως διαμαρτυρήθηκε ἔντονα, λέγοντας ὅτι χωρὶς νὰ δικασθεῖ ἐκεῖνος καὶ ὁ Σίλας, μαστιγώθηκαν καὶ φυλακίστηκαν, παρόλο ποὺ ἦταν Ρωμαῖοι πολίτες καὶ τώρα τοὺς καλοῦν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν πόλη κρυφά. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀρνήθηκαν νὰ πράξουν κάτι τέτοιο. Μόλις ὅμως οἱ ἄρχοντες πληροφορήθηκαν ὅτι εἶναι Ρωμαῖοι πολίτες, τοὺς ζήτησαν συγγνώμη καὶ τοὺς παρακάλεσαν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν πόλη. Τότε οἱ δύο Ἀπόστολοι βγῆκαν ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ ἀφοῦ πῆγαν στὸ σπίτι τῆς Λυδίας, ὅπου εἶχαν συναθροιστεῖ πολλοὶ χριστιανοί, τοὺς καθοδήγησαν πνευματικὰ καὶ κατόπιν ἔφυγαν ἀπὸ τοὺς Φιλίππους, ὅπου χάρη στὴν εὐεργετικὴ παρουσία καὶ τὴ διδασκαλία τους ἱδρύθηκε σ’ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ περιοχὴ τῆς Μακεδονίας ἡ πρώτη χριστιανικὴ Ἐκκλησία τῆς Εὐρώπης.
.             Μετὰ τὴν ἀναχώρησή τους ἀπὸ τοὺς Φιλίππους πέρασαν ἀπὸ τὴν Ἀμφίπολη καὶ τὴν Ἀπολλωνία καὶ ἔφθασαν στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου ὑπῆρχε συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων. Ἐκεῖ συνέχισαν μὲ τὸν ἴδιο ἔνθερμο ἱεραποστολικὸ ζῆλο τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ οἱ ραβδισμοὶ καὶ οἱ φυλακίσεις ποὺ εἶχαν ὑποστεῖ, δὲν ἔκαμψαν καθόλου τὸ ἀγωνιστικό τους φρόνημα. Ἡ πνευματικὴ παρουσία τῶν δύο Ἀποστόλων στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἡ πύρινη διδασκαλία τους γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Μεσσία ποὺ ἔπρεπε νὰ σταυρωθεῖ καὶ νὰ ἀναστηθεῖ ἐκ νεκρῶν, παρακίνησε ἀρκετοὺς Ἰουδαίους νὰ πιστέψουν στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ γίνουν μαθητὲς τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Σίλα. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ προσήλυτοι Ἕλληνες, ὅπως καὶ γυναῖκες ποὺ εἶχαν μεγάλη ἐπιρροὴ στὴν κοινωνία, ἀσπάσθηκαν τὴ χριστιανικὴ πίστη. Ὅμως ἡ ἀπήχηση τοῦ κηρύγματος γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στὴ Θεσσαλονίκη ἦταν τόσο ἰσχυρή, ὥστε οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ δὲν πίστεψαν στὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Σίλα, ἀντέδρασαν καὶ ἐπηρεάζοντας πονηροὺς ἀνθρώπους, ξεσήκωσαν τὸν ὄχλο καὶ προκάλεσαν ἀναταραχὴ στὴν πόλη. Μάλιστα ἀναζήτησαν τοὺς δύο Ἀποστόλους, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν τοὺς βρῆκαν, κατηγόρησαν τὸν Ἰάσονα ὅτι τοὺς φιλοξενεῖ στὸ σπίτι του, ἰσχυριζόμενοι ὅτι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔφεραν τὴν ἀναταραχὴ στὴν πόλη. Ὅμως κατόπιν χρηματικῆς ἐγγυήσεως, ἄφησαν ἐλεύθερους τὸν Ἰάσονα καὶ ἄλλους χριστιανούς, ἐνῶ ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας ἀναγκάσθηκαν νὰ φυγαδευτοῦν τὴ νύχτα καὶ νὰ καταφύγουν στὴ Βέροια.
.                 Οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Βέροιας ἦταν πιὸ καλοπροαίρετοι σὲ σύγκριση μ’ αὐτοὺς ποὺ ζοῦσαν στὴ Θεσσαλονίκη καὶ γι’ αὐτὸ καὶ ἀποδέχθηκαν μὲ μεγάλη προθυμία τὸ κήρυγμα γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἐνῶ καθημερινὰ μελετοῦσαν τὴν Ἁγία Γραφὴ γιὰ νὰ διαπιστώσουν, ἐὰν αὐτὰ ποὺ κήρυτταν οἱ Ἀπόστολοι συμφωνοῦσαν μὲ τὰ γραφόμενα. Ἡ παρουσία τῶν Ἀποστόλων Παύλου, Σίλα καὶ Τιμοθέου στὴ Βέροια ὑπῆρξε ἰδιαίτερα εὐεργετική, ἀφοῦ πολλοὶ Ἰουδαῖοι ἀσπάσθηκαν τὴ χριστιανικὴ πίστη, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Σωσίπατρος, ὅπως καὶ γυναῖκες τῆς ἀνώτερης κοινωνικῆς τάξεως. Μόλις ὅμως πληροφορήθηκαν οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Θεσσαλονίκης ὅτι οἱ ἐκδιωχθέντες τρεῖς κήρυκες τῆς πίστεως βρίσκονται στὴ Βέροια καὶ κηρύττουν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πῆγαν ἐκεῖ καὶ ξεσήκωσαν τὸν ὄχλο ἐναντίον τους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀνάγκασε τοὺς χριστιανοὺς τῆς Βέροιας νὰ φυγαδεύσουν τὸν Παῦλο στὴν Ἀθήνα, ἐνῶ ὁ Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος παρέμειναν στὴ Βέροια. Ἀργότερα ὅμως κατ’ ἐντολὴν τοῦ Παύλου ἐγκατέλειψαν καὶ οἱ δύο τὴ Βέροια καὶ μετέβησαν στὴν Κόρινθο, ὅπου βρισκόταν ὁ θεηγόρος καὶ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος. Ἐκεῖ συνέδραμαν τὸν Παῦλο στὸ ἱεραποστολικό του ἔργο καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε ὁ Σίλας κατέστη ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς στὸν λαὸ τῆς Κορίνθου καὶ ἀναδείχθηκε ἀκάματος ἐργάτης στὸ κηρυκτικὸ ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἐνδεικτικὸ μάλιστα τῆς ἀγάπης τοῦ κορινθιακοῦ λαοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀποστόλου Σίλα εἶναι ὅτι μετὰ τὴν ἀναχώρηση τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου ἀπὸ τὴν Κόρινθο, ὁ Σίλας ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως τῆς Κορίνθου καὶ ἐκεῖ παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦμα του στὸν ἀθλοθέτη Κύριο.
.             Ἡ δράση τοῦ Ἀποστόλου Σίλα μνημονεύεται καὶ στὸ ὑπ’ ἀριθμὸν 423 ἀρχαῖο χειρόγραφο τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς Βιβλιοθήκης, ὅπου τὸ ὄνομά του ἀναφέρεται μεταξὺ τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων στὴ δέκατη πέμπτη σειρά. Ἀλλὰ ὁ Σίλας ὑπῆρξε συνεργάτης καὶ τοῦ κορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε γνωρισθεῖ προτοῦ γίνει συνοδοιπόρος τοῦ θεηγόρου Ἀποστόλου Παύλου. Μάλιστα συμμετεῖχε καὶ στὴ συγγραφὴ τῆς Α´ Ἐπιστολῆς τοῦ Πέτρου, ὁ ὁποῖος τὸν χαρακτηρίζει σ’ αὐτὴ «πιστὸ ἀδελφό». Τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ ὁ Πέτρος τοῦ τὴν ἔδωσε γιὰ νὰ τὴν κομίσει στὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ βρίσκονταν στὶς περιοχὲς τοῦ Πόντου, τῆς Γαλατίας, τῆς Καππαδοκίας, τῆς δυτικῆς Μ. Ἀσίας καὶ τῆς Βιθυνίας. Ἡ πολύπτυχη ἱεραποστολικὴ δράση τοῦ τιμωμένου στὶς 30 Ἰουλίου Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Σίλα ὑμνεῖται καὶ γεραίρεται τόσο μέσα ἀπὸ τὴν Ἀσματική του Ἀκολουθία, τὴν ποιηθεῖσα ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Μοναχὸ Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, Ὑμνογράφο τῆς Μεγάλης του Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὅσο καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Παρακλητικὸ Κανόνα ποὺ συντάχθηκε πρὸς τιμήν του ἀπὸ τὸν Ἱερομόναχο Ἀθανάσιο Σιμωνοπετρίτη, ἐπίσης Ὑμνογράφο τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.
.                   Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Σίλας μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι οἱ συνιδρυτὲς τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Φιλίππων ποὺ ὑπῆρξε καὶ ἡ πρώτη χριστιανικὴ Ἐκκλησία τῆς Εὐρώπης. Ἀξιοσημείωτη εἶναι καὶ ἡ σχετικὴ ἐπιχώρια παράδοση ὅτι στοὺς πρόποδες τῶν λόφων πάνω ἀπὸ τὴ σημερινὴ πόλη τῆς Καβάλας σταμάτησαν γιὰ ἀνάπαυση οἱ Ἀπόστολοι Παῦλος, Σίλας, Τιμόθεος καὶ Λουκᾶς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κοπιώδους ὁδοιπορίας τους ἀπὸ τὸ λιμάνι τῆς Νεαπόλεως πρὸς τοὺς Φιλίππους. Στὸν εὐλογημένο αὐτὸ τόπο θεμελιώθηκε στὶς 12 Ἰουνίου 1937 μικρὸς ναὸς ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Σίλα, ὁ ὁποῖος ὅμως κατὰ τὴ διάρκεια τῆς γερμανοβουλγαρικῆς κατοχῆς (1941 -1944) ὑπέστη μεγάλες καταστροφές. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁδήγησε τὸν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κυρὸ Χρυσόστομο Χατζησταύρου (1924-1962), τὸν καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος (1962 – +9 Ἰουνίου 1968) νὰ μετατρέψει τὸ ἐξοχικὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Σίλα σὲ ἀνδρώα Ἱερὰ Μονὴ ἐπ’ ὀνόματί του κατόπιν σχετικοῦ βασιλικοῦ διατάγματος (26/1946, ΦΕΚ 275/9-9-46). Ἀργότερα καὶ μὲ σχετικὴ πρωτοβουλία του θεμελιώθηκε νέος περικαλλὴς ἱερὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἐγκαινιάσθηκε στὶς 20 Μαΐου 1956.

Σήμερα ἡ εὑρισκόμενη σὲ ἀπόσταση μόλις τριῶν χιλιομέτρων ἀπὸ τὴν Καβάλα Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Σίλα εἶναι ἀνακαινισμένη καὶ δέχεται πολυπληθεῖς προσκυνητὲς ποὺ καταφθάνουν γιὰ νὰ ζητήσουν τὶς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὴ θαυματουργική του χάρη, ἀφοῦ ἀναρίθμητα εἶναι τὰ θαύματα ποὺ ἔχει ἐπιτελέσει ὁ ἔνθεος καὶ πανεύφημος αὐτὸς Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ.
.             Ἰδιαίτερη τιμὴ ἀπολαμβάνει ὁ Ἅγιος Σίλας στὴ Ρόδο, ὅπου σὲ ἀπόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ χωριὸ Σορωνὴ καὶ σὲ κατάφυτη ἀπὸ πεῦκα περιοχὴ βρίσκεται τὸ παλαιὸ ἐξωκκλήσιο τοῦ Ἁγίου, γνωστὸ στὸν ροδιακὸ λαὸ ὡς «Ἅγιος Σουλᾶς».

Ἐντὸς τοῦ ναοῦ ὑπάρχει θαυματουργὸ ἁγίασμα, τὸ ὁποῖο θεραπεύει διάφορες δερματικὲς ἀσθένειες καὶ ἰδιαίτερα τὴν ψώρα. Ἡ ἀποδιδόμενη τιμὴ στὸν Ἅγιο Σίλα στὴ Ρόδο καὶ ἡ ὕπαρξη ὁμωνύμου ἱεροῦ ναοῦ μὲ μεγάλη θαυματουργικὴ φήμη συνδέεται μὲ παλαιὰ τοπικὴ παράδοση. Σύμφωνα μ’ αὐτὴ ὁ Ἅγιος Σίλας ἦρθε στὴ Ρόδο μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο γιὰ νὰ κηρύξουν τὸν χριστιανισμό. Ὅταν ὁ Ἅγιος Σίλας ἐπισκέφθηκε τὴν περιοχὴ τῆς Σορωνῆς, ὅπου βρίσκεται σήμερα ὁ ὁμώνυμος ναός, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὑπῆρχε εἰδωλολατρικὸς βωμός. Μόλις ὁ Ἅγιος ἄρχισε νὰ κηρύττει γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, οἱ κάτοικοι τὸν ἀντιμετώπισαν μὲ μεγάλη δυσπιστία καὶ καχυποψία. Τότε γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴ θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ Κυρίου σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ψεύτικη θρησκεία τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν, πρότεινε νὰ φέρουν ἕναν ἀσθενῆ τῆς περιοχῆς ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ψώρα καὶ νὰ προσευχηθοῦν οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων γιὰ τὴ θεραπεία του. Στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἀσθενὴς θεραπευτεῖ ἀπὸ τὶς προσευχὲς τῶν ἱερέων τῶν εἰδωλολατρῶν, τότε θὰ ἀσπασθεῖ καὶ ἐκεῖνος τὴν εἰδωλολατρικὴ θρησκεία. Ἐὰν ὅμως δὲν ὑπάρξει θεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς, τότε θὰ προσευχηθεῖ στὸν ἕναν καὶ ἀληθινὸ Θεὸ καὶ θὰ ἀποδειχθεῖ περίτρανα ἡ ἀνωτερότητα τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖο διδάσκει καὶ πιστεύει. Ἡ πρόταση ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τοὺς κατοίκους καὶ ὅπως ἦταν αὐτονόητο, οἱ προσευχὲς τῶν ἱερέων τῶν ψεύτικων εἰδώλων δὲν ἔφεραν ἀπολύτως κανένα ἀποτέλεσμα. Ἀπεναντίας ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ θεράπευσε τὸν ἀσθενῆ καὶ ἔτσι οἱ κάτοικοι πίστεψαν στὴ χριστιανικὴ θρησκεία.

Μέχρι σήμερα πλῆθος προσκυνητῶν συρρέει κάθε χρόνο στὶς 30 Ἰουλίου στὴ λαοφιλῆ πανήγυρη τοῦ Ἁγίου στὸν ὁμώνυμο ἱερὸ ναὸ τῆς Σορωνῆς Ρόδου.
.                 Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Σίλας τιμᾶται καὶ στὴν ἡρωικὴ καὶ φιλόξενη μεγαλόνησο τῆς Κρήτης, ὅπου τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου φέρει χωριὸ τῆς ἐπαρχίας Τεμένους τοῦ νομοῦ Ἡρακλείου, στὸ ὁποῖο ὁ ἔνδοξος καὶ πανεύφημος Ἀπόστολος σεμνύνεται μὲ δύο ὁμωνύμους ἱεροὺς ναούς, τὸν παλαιὸ καὶ τὸν νέο ἐνοριακό, καθὼς καὶ οἰκισμὸς κοντὰ στὸ χωριὸ Δαμαβόλου τῆς ἐπαρχίας Μυλοποτάμου τοῦ νομοῦ Ρεθύμνης, ὅπου ὑπάρχει ἐπίσης ὁμώνυμος ναός. Ναοὶ (ἐξωκκλήσια –παρεκκλήσια) ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Σίλα στὴν Κρήτη ὑπάρχουν ἐπίσης στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ νομοῦ Λασιθίου καὶ συγκεκριμένα στὴ Νεάπολη, στὰ χωριὰ Καλὸ Χωριὸ καὶ Μάλες, στὸν οἰκισμὸ Βαθὺ Κριτσᾶς, καθὼς καὶ στὸ χωριὸ Κεράσια τῆς ἐπαρχίας Μαλεβιζίου τοῦ νομοῦ Ἡρακλείου. Στὴν Ἀττικὴ ὁ Ἅγιος Σίλας τιμᾶται στὴν ὄμορφη καὶ πευκόφυτη περιοχὴ τῆς Νέας Πεντέλης μὲ ὁμώνυμο παρεκκλήσιο, τὸ ὁποῖο ὑπάγεται στὸν ἱερὸ ἐνοριακὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς περιοχῆς καὶ ὅπου κάθε χρόνο στὴ μνήμη του προσέρχονται πολυάριθμοι χριστιανοὶ γιὰ νὰ τὸν τιμήσουν. Τέλος ἐξωκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Σίλα ὑπάρχει καὶ στὴν περιοχὴ τοῦ χωριοῦ Μόρια τῆς νήσου Λέσβου, ἐνῶ στὴν Κύπρο στὸ προάστιο Ὕψωνας τῆς Λεμεσοῦ καὶ σὲ περιοχὴ ποὺ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου σώζονται τὰ ἐρείπια τῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σίλα, ὅπου κατ’ ἔτος στὶς 30 Ἰουλίου ἑορτάζεται μὲ εὐλάβεια ἡ πανίερη μνήμη του.
.         Ἂς ἐπικαλεστοῦμε λοιπὸν τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἐνθέου καὶ παμμακαρίστου Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Σίλα στὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ τὸν προσωπικό μας πνευματικὸ ἀγώνα, ὥστε νὰ ἀποκτήσουμε καὶ ἐμεῖς τὸν ἔνθερμο ἱεραποστολικό του ζῆλο, τὴν ἀκλόνητη πίστη του καὶ τὴν ὑπομονή του στὴ σημερινὴ ἀλλοπρόσαλλη ἐποχὴ μὲ τοὺς πάμπολλους πνευματικοὺς κινδύνους καὶ τὰ τόσα ὑπαρξιακὰ ἀδιέξοδα.

 

Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Ἐκπαιδευτικὸς

Βιβλιογραφία

• Βίος καὶ Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Σίλα, Ἐκδόσεις «Παρουσία», 2η Ἔκδοση, Καβάλα 2011.

Εἰκόνες

[01] Φορητὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Σίλα σὲ προσκυνητάρι στὸν ὁμώνυμο Ἱερὸ Ναὸ Ν. Πεντέλης Ἀττικῆς. Ἱστορήθηκε τὸ 1955 ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα τῶν Ἀβραμαίων στὴ Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

ΠΗΓΗ: kallimasia.blogspot.gr

Βίος Αγίου Καλλινίκου του Μάρτυρος

Πηγή: Καλοκαιρινή (Περιέχουσα βίους Ἁγίων τινῶν τοῦ Καλοκαιρίου) Παρά Άγαπίου Μοναχοῦ

Ούτος ο θείος καί μέγας Καλλίνικος ήτον από τήν καλήν καί εύφορον χώραν τών Κυλίκων• καί έκ νεαράς ήλικίας έσέβετο τόν άληθή Θεόν, τόν Σωτήρα κι Ποιητήν άπάσης τής κτίσεως ,τά δέ είδωλα ώς δόλια ό άδολος πρός τόν Χριστόν, καί εύχρηστος νέος εμίσει έξ όλης του τής καρδίας, καί τά έπόμπευε, κηρύττωντας φανερά μεγαλοφώνως τήν πλάνην έκείνων καί ματαιότητα.
Ήτον δέ καταπολλά γνωστικός καί λόγιος, όθεν μέ τά γλυκύτατα, καί φρόνιμά του λόγια, έσυρνεν ώς άλλη τίς σειρήνα τούς άκροατάς πρός τού λόγου του• καί ώς ό μαγνίτης τόν σίδηρον, ούτως έτράβιζε καθένα μέ τήν ένάρετον καί θαυμασίαν πολιτείαν του. Έχωντας ούν πόθον νά φέρη καί άλλους πολλούς άχρήστους είς τόν Χριστόν ό χρηστότατος, υπήγε καί ώς άλλα Κάστρη, καί έκήρυτε παντού τήν εύσέβειαν.
Διαβαίνωντας ούν άπό διαφόρους πόλεις καί χωρία έδίδασκε τό Ιερόν Εύαγγέλιον• καί φθάνωντας είς Άγκυραν τής Γαλατίας, ήτις είναι μεγάλη πόλις καί πολυάνθρωπος, έκήρυξε καί εκεί τήν ευσέβειαν• και οί μέν συνετοί καί καλόγνωμοι άκούσαντες τήν άλήθειαν ώφελήθησαν, έκδεχόμενοι τόν σπόρον τής πίστεως, οί δέ άσύνετοι και κακότροποι, ώς γή πετρώδης, καί άνωφέλευτος, ού μόνον ποσώς δέν έτελεσφόρησαν, άλλά καί τόν διδάσκαλον καί ευεργέτην αδίκως οί άδικοι ώς δίκαιον τελείως εμίσησαν, καί έκατάβαλαν εις τόν Ηγεμόνα τής πόλεις οί άχρηστοι τόν φιλόχριστον.
Ο δέ φιλόχρυσος καί μισόχριστος Άρχων, ός τις ώνομάζετο Σακέρδως, έπρόσταξε νά τόν φέρουν καί λέγει του μέ θρασύτητα• όλοι θυσιάζουσι τούς θεούς, διά νά τούς έχουσι βοήθειαν, οί όποίοι μάς δίδουσι όλα τά καλά καί εύεργετούσί μας, καί μόνον έσύ τολμάς καί τούς καταφρονής άναιδέστατε· καί δε φθάναι όπού έσύ δέν τους προσκυνής; άλλά καί τούς άλλους σπουδάζεις νά βυθίσης εις τήν πλάνην αύτήν μέ ταίς φλυαρίαις σου;
Ο δέ Αγιος πράος καί ταπεινός ταύτα άπεκρίνατο. Ως δούλος όπου είμαι του Δεσπότου Χριστού, του άληθινού Θεού• (ος τις ειναι ή δύναμίς μου, ό πλούτος, καί καύχημα ) σπουδάζω, καί άγωνίζομαι πρώτον μέν νά φυλάξω τον λόγον μου καθαρόν, και αμέτοχον από τήν θανάσιμον βλάβην τής είδωλολατρείας• δεύτερον επιποθώ, καί κοπιάζω τό κατά δύναμιν νά έπιστρέψω καί τούς πλανεμένους άπό τήν άγνωσίαν είς τήν εύλάβειαν• ότι αί άγιαί μας Γραφαί λέγουσιν, ότι όποιος έπιστρέψει άμαρτωλόν είς μετάνοιαν, να τόν κάμη μέ τήν διδαχήν του νά άφήση τήν πλάνην του, θέλει σώσει καί αύτός τήν ψυχήν του άπό τόν αίώνιον θάνατον. Λοιπόν μακαρία ή ώρα, νά έκαμνες καί εσύ τόν λόγον μεν, Ηγεμών εκλαμπρότατε, νά άφήσης τήν πλάνην σου, νά δράμης είς τήν άλήθειαν καί τότε ήθελες γνωρίση, πόση διαφορά είναι άπό τόν Χριστόν, έως αυτά τά κωφά καί άναίσθητά σας είδωλα, τά όποία σάς όδηγούν είς όλεθρον καί άπώλειαν.
Ταύτα ή μισόκαλος καί φαύλη ψυχή τά ψυχωφελή άκούσασα λόγια έθυμώθη άμετρα, καί κυττάζωντας μέ άγριον όμμα τόν Άγιον, είπεν αυτώ• θαρρώ νά επιθυμείς τον θάνατον, κακοθάνατε, διά τούτο φλυαρείς τοιαύτα παιδικά καί μάταια λόγια. Αλλά γίνωσκε, ότι αυτά δέν σε ώφελούσιν όλότελα • ούτε τινάς θέλει δυνηθή να σέ λυτρώση από τάς χείρας μου, ούτε αύτός όπού ονομάζεις Θεόν καί Σωτήρα σου• διατί θέλω νά σπαράξω όλα τά μέλη σου, καί νά σού δώσω τόσα πικρά κολαστήρια, όπου να γνωρίσης μέ ταύτα, πόσον κακόν είναι ή άπείθεια, καί πόσας τιμωρίας λαμβάνουσιν όσοι τούς θεούς καταφρονούσι καί μυκτηρίζουσι.
Τότε ο Άγιος τον εκοίταξε χαρούμενος, λέγωντας• Μην αμελήσεις, ούτε βάλης καιρόν είς το μέσον ολότελα• αλλά ταχέως ετοίμασον όλα σου τα κολαστήρια όργανα, πύρ, ξίφη, τροχούς, στρεβλώσεις, και μάστιγας, και είτι άλλην συλλογισθής δριμύτεραν βάσανον• ότι αυτά όλα, καί άλλα περισσότερα επιποθώ, και δεινότερα παιδευτήρια διά την αγάπην τού Χριστού μου. Τά δέ απολαυστικά και τερπνά τού βίου τούτου νομίζω σκιάς καί ονείρατα, καί μόνον φαντάζομαι τα μετά θάνατον, ως αθάνατα όντως και ατελεύτητα . Όθεν άλλο δεν φοβούμαι, ειμή μόνον να μήν υστερηθώ της αιωνίου εκείνης μακαριότητος, και θείας του Χριστού απολαύσεως• αμή αυτά όλα τα πρόσκαιρα κολαστήρια λογίζομαι ηδονήν, και απόλαυσιν διά τόν δεσπότην μου Χριστόν τον αληθή Θεόν και Σωτήρα μου.
Τότε ό Ηγεμών προστάσσει και τόν έδερναν είς όλον τό σώμα μέ ώμά βούνευρα, φωνάζων πρός αυτόν ο διαλαλητής, και ταύτα λέγων• Προσκύνησον τους θεούς Καλλίνικε, και επικαλέσου τους να σε λυτρώσουν από ταύτην την βάσανον. Ο δε Αγιος έδέχετο τάς πληγάς τόσον άφοβα, οπού σού έφαίνετο πώς δέν ήτον έκείνος ό τιμωρούμενος • καί μόνον είς τόν Θεόν είχεν υψουμένην όλην του τήν διάνοιαν, καί τού ευχαρίστα πώς τόν ηξίωσεν νά πάθη ταύτα διά τήν άγάπην του• καί όσον έβλεπε τό σώμα του καταξεσχισμένον, καί κόκκινον- από τό πλήθος τού αίματος, τοσούτον έπεριγέλα έκείνους όπού τόν έδερναν, πώς δέν έδύνοντο νά τού κτυπούν δυνατώτερα, άμή εκουράζουνταν τόσον γρήγορα.
Ο δε Σακερδώς εμάνισε, και προστάσσει να τον καταξεσχίζουν με σιδηρά ονύχια άλλοι στρατιώται ωμοί καί άγριοι. Οί τινες τόσον τον εξέσχισαν, οπού δεν αφήκαν κανένα μέλος του σώματος ατιμώρητον. Αλλά ήθελες ειπεί, ότι είχε φύσιν λίθινην, και όχι σαρκίνην ο αδαμάντινος βλέπωντας τους ότι ποσώς δεν εψήφα τάς οδείνας εκείνας. Αλλά τόν έκαμνεν ό θείος έρως, τόσον δυνατόν καί στομωμένον, όπού έδειχνε τά σώμά του σιδηρόν, ή άλλο μέταλλον μάλλον, ή σάρκινον. Αλλά τούτον όλον έγίνετο διά τήν ύπερβάλλουσαν άγάπην, όπού είχε, καί πόθον πρός τόν ποθούμενον, ός τις τόν έκαμνε καί δεν εσυλλογίζετο ποσώς τάς μάστιγας, αλλά μάλλον• έπεριγέλα τόν Τύραννον, όνομάζωντας αυτόν μωρόν καί αδύνατον, έπειδή δέν έδύνετο νά νικήση ένα γυμνόν καί άοπλον άνθρωπον. Ταύτα ακούων καταισχύνετο ό αvαίσχυντος • καί βλέπων όλας του τάς μηχανουργίας, καί κολάσεις ματαίας ό μάταιος απελπίσθη όλότελα, γνωρίσας, ότι δέν έδύνετο νά νικήση τόν άήττητον άριστέα καί ίσχυρόν ό άνίσχυρος. Όθεν ήλθεν είς ταύτην τήν τελευταίαν και δεινήν, και πανόδυνον παίδευσιν• και προστάσσει ό άσπλαγχνος νά τού βάλουν σιδηρά υποδήματα, όπου είχασιν ατόφυα καρφιά άπό μέσα σουβλωτά και οξύτατα• παραγγέλλωντας τους στρατιώτας νά τόν τραβίζουν, νά περιπατή γρήγορα, έως νά τόν υπάγουν είς τήν Γάγγραν• καί φθάνοντας εκεi, νά εκκαύσουν δυνατά κάμινον, νά τον ρίψουν έσω ούτω μισαποθαμμένον άπό τούς ήλους, νά τόν καύσουν τελείως• διά νά τον ίδούν οί έπίλοιποι Χριστιανοί (τούς οποίους αυτός ο σοφός Καλλίνικος έδίδαξεν έκεί είς τήν Γάγγραν, καί τους έπίστρεψε) νά φοβηθούσι καί αυτοί, νά στρέψουν είς τήν προτέραν πλάνην, προτού νά πάθουν τά όμοια.
Λαβόντες ούν οι του άσπλαγχνου Τυράννου άσπλαγχνοι υπηρέται τόν Μάρτυρα, αυτοί μέν έκαβαλίκευσαν είς τά άλογα, τόν δέ Άγιον έσυρναν κατόπι μέ βίαν πολλήν, διά νά καρφώνουνται βαθύτερα είς τους πόδας του τά σίδηρα, νά τού δίδουσι δριμυτέραν τήν βάσανον• καί τόσον πόνον τού έδιδαν, όπου όσοι τόν έβλεπον εσυμπονούσαν, καί εδάκρυζαν. Ο δέ Μακάριος υπέμενε μεγαλοψύχως, δοξάζων τόν Κύριαν, ο Οποίος αοράτως τόν έδυνάμωνεν, ελαφραίνων τούς πόνους του μέ τήν θείαν χάριν αυτού, καί βοήθειαν άμαχον. Όθεν έλπίζωντας είς τόν Κύριον, έτρεχεν• όπισθεν τών άλόγων, εύχόμενος μετά τού Δαβίδ τού παμμάκαρος, λέγωντας• Ύπομένων υπέμενα τόν Κύριον, καί προσέσχε μοι. Καί έστησεν επί πέτραν τούς πόδας μου, καί κατεύθυνέ μου τά διαβήματα καί Κύριος φωτισμός μου, καί Σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; καί άλλα παρόμοια. Τρέχοντες ούν έκαμαν έξήκοντα μίλια.
Ήτον εκείνην τήν ήμέραν άμετρος καύσις Ηλίου, καί ό τόπος περισσά άνυδρος. Οί δέ στρατιώται άπό τήν πολλήν δίψαν, όπου είχασιν, εύγάναν έξω ώς σκύλοι τάς γλώσσας τυγανιζόμενοι και καταφλεγόμενοι τόσον, όπου εκινδύνευαν είς θάνατον- άπό την άμετρον έκείνην ταλαιπωρίαν, ήγουν τόν Ιούλιον, όπού γίνονται ή μεγάλαις καύσαις. Και μή δυνάμενοι πλέον νά τρέχουσιν, έπεσαν εις τήν γήν ώς άψυχοι. Όθεν μήν έχοντες ποσώς νερόν νά πίουσcν, έμελλεν είς ολίγον νά ξεψυχήσουν. Λοιπόν μήν έλπίζοντες άπό άλλον τινά βοήθειαν, έπεσον είς τούς πόδας τού Μάρτυρος, μέ θερμότατα δάκρυα λέγοντες• Μήν ενθυμηθής τά κακά, όπού σού έκάμαμεν άμνησίκακε Άγιε, άλλά συμπάθησόν μας ώς συμπαθέστατος, καί βοηθησαί μας είς τοιούτον κίνδυνον• δος μας νερόν νά μήν αποθάνωμεν άπό τήν κακουχίαν οί τάλανες, ότι όλη ή φυσική υγρότης ήφανίσθη ολότελα καί ή δύναμίς μας, καθώς βλέπεις άπό τήν άμετρον καύσιν έχάθηκε, καί όλα τά δεινά μάς εύρήκασιν• όθεν είς άλλον τινά δέν έλπίζομεν νά μάς βοηθήση, ει μή είς τού λόγου σου .
Ταύτα άκούσας, έλυπήθη τούς φονευτάς του τούς πρώην άσυμπαθής ο συμπαθέστατος και πίπτει δι΄αυτούς είς προσευχήν, δεόμενος τόν αμνησίκακον Χριστόν ο χριστομίμητος, λέγωντας• Δέσποτα Θεέ παντοδύναμε σπλαχνίσου τούς ταλαίπωρους ανθρώπους τούτους• και καθώς παραδόξως επρόσταξες την σκληράν πέτραν, και ευγήκεν νερόν αναρίθμητον, με το οποίον επότισες άπειρον λαόν είς την έρημον• ούτω και τώρα ευδόκησον να εύγη ύδωρ ηδύτατον είς τούτον τόν άνυδρον τόπον, είς δόξαν τού σού Αγίου Ονόματος, να μην αποθάνουν από την δίψαν οί τάλανες. Ταύτα τού Μαρτύρος λέγοντος• (ώ μεγίστου και θαυμασίου τερατουργήματος) ευγήκεν από μίαν πέτραν νερόν, αναρίθμητον ώσπερ να ήτον από παλαιά βρύσις μεγάλη καί άποσος. Το οποίον ύδωρ δεν ευγήκε μόνον τότε, έπειτα να στύψη ώς είς έρημον, αλλά αναβλύζει άφθονα πλήθος ως την σήμερον. Όθεν ού μόνον, τότε οι στρατιώται εκείνοι ενεπλήσθησαν τού ποσίμου εκείνου και γλυκυτάτου νάματος, αλλά και πάντες οι μεταγενέστεροι και την ονομάζουν Βρύσιν του Καλλινίκου Μάρτυρος.
Ούτω δοξάζει ό Κύριος τούς αυτόν δοξάζοντας, καί άνατέλλει επί δικαίους καί άδίκους τόν Ήλιον, καί τρέφει καλούς καί κακούς ό άμνησίκακος• καί έλυπήθη ώς οικτίρμων καί εύπλαγχνος έκείνους τούς γονείς, όπού ύπήγεναν νά θανατώσουν τόν δουλόν του. Οίτινες άπολαύσαντες τοσαύτης εύεργεσίας, καί αναζήσαντες από τήν προτέραν όλιγοθυμίαν, εκίνησαν πάλιν τήν όδόν ώς καί πρότερον• καί εύλαβούντο μέν τόν Άγιον διά τήν άνωθεν θαυματουργίαν, αμή πάλιν διά τόν φόβον τού Αρχοντος επήρασι τόν Μάρτυρα, καί επήγασιν εις τήν Γάγγραν κατά τό πρόσταγμα. Καί φθάσαντες έκεί, εδίσταξαν, καί άμελούσαν νά τόν θανατώσουν, ενθυμούμενοι τήν πολλήν αύτού αγαθότητα. Αμή έκείνος τούς έσυμβούλευσε νά τελέσουν τό προσταττόμενον, διά νά μή τους θανατώση ό Τύραννος• καί νά λυτρωθή και εκείνος άπό τά βάσανα, νά ύπάγη μέ τόν πρόσκαιρον θάνατον εις ζωήν άθάνατον, νά βασιλεύη αίώνια, εύφραινόμενος, καί άπολαμβάνωντας τόν ποθούμενον. Άνάψαντες ούν οι υπηρέται τήν κάμινον, όταν σφοδρώς εκοκκίνησεν, έριψαν έσω τόν Άγιον χαίροντα και αγαλλιώμενον. Ο οποίος εδοξολόγα τον Θεόν, και τού ευχαρίστα μεγάλα, πώς τον εδυνάμωσε να τελειώση καλώς τον αγώνα της αθλήσεως.
Ταύτα λέγων, παρέδωκε τήν μακαρίαν ψυχήν είς τάς αχράντους χείρας τού Δεσπότου Χριστού, τη κθ. τού Ιουλίου μηνός.
Αλλά σύ μέν ώ παμμάκαρ Καλλίνικε, καλλώπισμα όντως καθαρώς πολιτευσάμενος, και καλώς αγωνισάμενος, και μεταστάς από ταύτα τα ρευστά καί μάταια, καθαρός τώ καθαρώ νυμφίω Χριστώ παριστάσαι, εστολισμένος με πολύτιμον και αμαράντινον Στέφανον.
Ημείς δε ευρισκόμεσθεν ακόμη είς τήν μεγάλην φουρτούναν της νοητής θαλάσσης περιφερόμενοι. Λοιπόν δεόμεθά σου, ενθυμήσου και ημάς, καθώς καί ημείς οι ανάξιοί σου ενθυμούμεσθεν, εορτάζοντες ευλαβώς την ιεράν σου πανήγυριν• και αξιώσαι μας να τελέσωμεν τήν πρόσκαιρον ζωήν ταύτην ατάραχα, καί αναμάρτητα• και να περάσωμεν αχείμαστα των πειρασμών τήν άγριαν θάλασσαν δια να φθάσωμεν κατευόδιον είς τον ακειμάστου λιμένα της αναπαύσεως, έχοντες κυβερνήτην και οδηγόν, διά πρεσβειών σου, τον δεσπότην και Σωτήρα Χριστόν. Ω πρέπει δόξα, τιμή, και προσκύνησις, συν Πατρί, και Αγίω Πνεύματι. ΑΜΗΝ

Απολυτίκιο. Ηχος γ'. Θείας πίστεως.
Κλήσιν σύνδρομον, έχων τω βίω, νίκος καλλίστον, ήρας εν άθλοις, καταλλήλως γεγονώς ο προκέκλησαι, συ γαρ καλώς τον αγώνα τελέσας σου, ως νικητής εδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

Η οσία Ειρήνη ζούσε στην Καππαδοκία στους κόλπους πλούσιας και ευγενούς οικογένειας, μετά τον θάνατο του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου (842). Όταν η Θεοδώρα ανέλαβε την αντιβασιλεία, αναζήτησε σε όλη την Αυτοκρατορία σύζυγο για το γιό της, τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’ (842-867). Οι απεσταλμένοι της αυλής πρόσεξαν την

ομορφιά και ευγένεια των ηθών της Ειρήνης και την έστειλαν στην Κωνσταντινούπολη μαζί με την αδελφή της, η οποία παντρεύτηκε αργότερα τον καίσαρα Βάρδα, αδελφό της Θεοδώρας. Στον δρόμο τους πέρασαν κοντά από το όρος Όλυμπος της Βιθυνίας και η Ειρήνη επισκέφθηκε τον άγιο Ιωαννίκιο τον Μέγα, ο οποίος την χαιρέτησε προλέγοντας ότι θα γινόταν ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου.

Η θεία Πρόνοια εμπόδισε τον γάμο της με τον αυτοκράτορα και, με την καρδιά της ξαλαφρωμένη και γεμάτη χαρά, μοίρασε τα υπάρχοντα της και αποσύρθηκε στην Μονή Χρυσοβαλάντου, την όποια είχε ιδρύσει ο πατρίκιος Νικήτας (Νικόλαος), κοντά στην στέρνα του Άσπαρ, σε τόπο ευάερο, μακριά από τις πλατείες και τα θορυβώδη μέρη. Στη μοναχική κουρά της, μαζί με τις τρίχες της κεφαλής έκοψε και κάθε δεσμό που την κρατούσε στον κόσμο και δόθηκε με ζήλο στους ασκητικούς αγώνες γνωρίζοντας ότι στο μέτρο που εξασθενίζει το σώμα, ο εσωτερικός άνθρωπος ανακαινίζεται και πλησιάζει το Θεό. Έχοντας μόνο ένα χιτώνα που άλλαζε μια φορά το χρόνο, τρεφόμενη με νερό και ψωμί, υποτασσόταν πρόθυμα και με χαρά σε ό,τι της όριζαν αγνοώντας τις αντιρρήσεις και τους γογγυσμούς. Η διαρκής κατάνυξη χαροποιούσε τη καρδιά της και έκανε το πρόσωπο της να λάμπει και σαν γόνιμη γη έφερε τους πλούσιους καρπούς των αγίων αρετών. Έβλεπε όλες τις αδελφές της σαν βασίλισσες και θεωρούσε τον εαυτό της ως θεραπαινίδα τους, προσφερόμενη στις πιο ευτελείς εργασίες για να τις διακονεί. Από το στόμα της έβγαιναν μόνο λόγια των Γραφών ή των αγίων Πατέρων, τους οποίους μελετούσε αδιάκοπα.

Ενώ ήταν λιγότερο από έναν χρόνο στο μοναστήρι, έχοντας διαβάσει με θαυμασμό τον βίο του αγίου Αρσενίου, ο οποίος προσευχόταν από τη δύση του ηλίου έως την αυγή, προσπάθησε να τον μιμηθεί. Και με τη βοήθεια της θείας χάριτος κατάφερε σιγά-σιγά να στέκει όρθια, με υψωμένα τα χέρια σε προσευχή, όλη την ήμερα και όλη τη νύκτα. Αγωνιζόταν με τέτοια σοφία να δουλαγωγήσει το σώμα στην ανάταση της ψυχής της προς το Θεό, ώστε καμία μέθοδος του δαίμονα δεν μπορούσε να την πλήξει. Όταν εκείνος της υπέβαλλε μνήμες από τη δόξα και την ευμάρεια της ζωής που είχε εγκαταλείψει, πήγαινε να εξομολογηθεί τους λογισμούς της στην ηγουμένη της, διπλασίαζε την άσκησή της και αμέσως ελευθερωνόταν από τις αναμνήσεις αυτές.

Μετά το θάνατο της ηγουμένης, υποδείχθηκε παρά τη θέλησή της ως διάδοχος της και χειροτονήθηκε από τον πατριάρχη άγιο Μεθόδιο. Ενθυμούμενη την προφητεία του αγίου Ιωαννικίου και λογίζοντας ως καθήκον της να μη αναζητεί τα αρεστά στην ίδια έζησε έκτοτε ως άγγελος επίγειος, επιμηκύνοντας τις νηστείες της, προσευχόμενη όλη τη νύκτα και κάνοντας αμέτρητες μετάνοιες. Με τα μέσα αυτά προσείλκυσε τη χάρη του Θεού και έλαβε τόση σοφία, ώστε να μπορεί να οδηγεί πλήθος ψυχών στην οδό της Σωτηρίας. Ζητούσε από τις αδελφές να μην την θεωρούν ως ανώτερή τους, άλλα ως μία συμμονάστριά τους που είχε ορισθεί να τις υπηρετεί.

Με γλυκύτητα και υπομονή τις συμβούλευε να πολιτεύονται στα πάντα κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου, αποτάσσοντας τα μάταια θέλγητρα της δόξας και της εκτίμησης των ανθρώπων. Αν δεν ήθελαν η αποταγή τους να είναι επιφανειακή, όφειλαν να φροντίζουν να διατηρούν όχι μόνο την αγνεία τους, αλλά και την πραότητα, αρετές υπεράνω της φύσης που χαρίζονται από το Χριστό σε όσους προσεύχονται με πίστη. Ό,τι κι αν κατακτούσαν, συμβούλευε τις μαθήτριες της να το θεωρούν ως δώρο του Θεού και να έχουν αδιαλείπτως κατάνυξη αναπέμποντας ευχαριστίες. Απαγόρευε εξάλλου σ’ αυτές να προσεύχονται για την υγεία τους, λέγοντας ότι τίποτε δεν είναι λυσιτελέστερο για τη ψυχή από την ασθένεια που γίνεται δεκτή με ευγνωμοσύνη.

Έχοντας λάβει από άγγελο Κυρίου το προορατικό χάρισμα, η οσία ήταν σαν προφήτης του Θεού στη μονή της. Αφού αναπαυόταν για λίγο μετά την Ακολουθία του Όρθρου, καλούσε τις αδελφές και μία-μία, με τέχνη και διάκριση, τις βοηθούσε να εμφανίζονται αγνές και ανυπόκριτες ενώπιον του Θεού, αποκαλύπτοντάς τους, τους πιο κρυφούς λογισμούς τους. Γρήγορα κατέστη περιώνυμη σε όλη τη Βασιλεύουσα για τις αρετές και την σοφία με την οποία καθοδηγούσε την αδελφότητά της, ώστε κάθε είδους άνθρωποι, πλούσιοι και πτωχοί, μικροί και τρανοί, προσέρχονταν κοντά της για να λάβουν τις συμβουλές της και να εναποθέσουν την ελπίδα τους στις προσευχές της. Σε όλους δίδασκε την ωφέλεια της μετανοίας, που σε κάθε στιγμή μπορεί να καταστήσει το Θεό ευμενή έναντί μας.

Με τη στήριξη της θείας χάριτος πρόκοβε ασταμάτητα στην άσκηση και την καθαρή προσευχή. Κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέχρι το Πάσχα, δεν έτρωγε ψωμί, αλλά λίγα μόνο λαχανικά, μία φορά την εβδομάδα. Η ολονύκτια αγρυπνία της είχε γίνει τόσο φυσική όσο ο ύπνος στους άλλους ανθρώπους, και περνούσε τις νύκτες της με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, βυθισμένη σε άγιες θεωρίες. Μερικές φορές, έμενε στη στάση αυτή δύο ημέρες συνέχεια, ακόμη και μία ολόκληρη εβδομάδα, σε σημείο που οι μαθήτριες της χρειαζόταν στο τέλος να την βοηθήσουν να κατεβάσει τα μουδιασμένα χέρια της. Μια νύκτα, μια μοναχή κοιτάζοντας στην αυλή είδε την οσία Ειρήνη να προσεύχεται ανυψωμένη θαυματουργικά από το έδαφος, ενώ τα δύο πελώρια κυπαρίσσια που ορθώνονταν στην αυλή του μοναστηριού είχαν λυγίσει τις κορφές τους μέχρι το έδαφος- επανήλθαν δε στη θέση τους μόνο όταν σφραγίστηκαν από την οσία με το σημείο του Σταυρού. Αυτή η νυκτερινή προσευχή ήταν φοβερή για τους δαίμονες, οι οποίοι διπλασίαζαν τις επιθέσεις τους μέσα στη νύκτα.

Μία φορά ένας από αυτούς έριξε πάνω της το αναμμένο φιτίλι μιας κανδήλας. Τα ρούχα της Ειρήνης πήραν αμέσως φωτιά. Παρέμεινε ωστόσο ατάραχη και θα είχε καεί ολόκληρη αν μία μοναχή που ξύπνησε από τη μυρωδιά της σάρκας και των ρούχων που καίγονταν δεν έμπαινε στο κελλί της ηγουμένης παραβιάζοντας την πόρτα. Μέσα στους πυκνούς καπνούς είδε την οσία στις φλόγες όρθια και απαθή να προσεύχεται. Καθώς την έσπρωξε προσπαθώντας να σβήσει τις φλόγες, η Ειρήνη χαμήλωσε τα χέρια της και της είπε επιτιμητικά: «Γιατί μου στέρησες μια τόσο μεγάλη απόλαυση με την απότομη αυτή παρέμβασή σου; Ένας άγγελος στεκόταν μπροστά μου πλέκοντας μου ένα στεφάνι από άφθαρτα άνθη, τέτοια που δεν έχει δει ανθρώπου μάτι και ήταν έτοιμος να με πάρει από δω, όταν εσύ τον έδιωξες». Κι όταν η μαθήτριά της ξεκόλλησε τα κουρέλια του υφάσματος από τη σάρκα της, θεσπέσια ευωδία γέμισε το μοναστήρι.

Μια άλλη φορά ένας ναυτικός που ήλθε από την Πάτμο παρουσιάστηκε στο μοναστήρι και έδωσε στην οσία τρία υπέροχα μήλα, τα οποία ο άγιος Απόστολος Ιωάννης του είχε αναθέσει να της παραδώσει. Το πρώτο μήλο στάθηκε αρκετό να την τρέφει για σαράντα μέρες, κατά τις οποίες το στόμα της ανέδιδε μία υπερκόσμια ευωδιά· μοίρασε το δεύτερο στην αδελφότητα τη Μεγάλη Πέμπτη και κράτησε το τρίτο ως ακριβό φυλαχτό, αρραβώνα των άφθαρτων αγαθών του Παραδείσου.

Χάρις στο προφητικό χάρισμα, η Ειρήνη τέλεσε πλήθος άλλων θαυμάτων και πρόβλεψε συγκεκριμένα την δολοφονία του Βάρδα, την οποία ακολούθησε λίγο αργότερα εκείνη του Μιχαήλ Γ’ (867), καθώς και την ανάληψη της εξουσίας από τον Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα. Με τη βοήθεια του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου και της αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας θεράπευσε δαιμονισμένους και έσωσε ένα συγγενή της, τον οποίο ο αυτοκράτορας είχε κατά νου να εκτελέσει ως προδότη, εμφανιζόμενη στον ηγεμόνα, απαστράπτουσα και πλήρης δόξης. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος αναγνώρισε το σφάλμα του, ζήτησε συγγνώμη και από τότε έδειξε την ευμένειά του απέναντι στο μοναστήρι.
Η οσία Ειρήνη έφθασε σε ηλικία εκατόν τριών ετών, διατηρώντας όλη τη δροσιά και τη φυσική ομορφιά της, σημάδι του κάλλους της ψυχής της. Ο φύλακας Άγγελος της την προειδοποίησε ένα χρόνο πριν για το θάνατό της και όταν έφθασε η ημέρα συγκέντρωσε τις αδελφές της, όρισε την ηγουμένη που είχε επιλέξει ο Θεός και αφού τις προέτρεψε να περιφρονούν ό,τι είναι πρόσκαιρο ώστε να ζουν τον αγαπημένο Νυμφίο τους, έκλεισε γαλήνια τα μάτια της και παρέδωσε τη ψυχή της στα χέρια του Θεού. Ενταφιάσθηκε στο παρεκκλήσι του αγίου μάρτυρος Θεοδώρου και ο τάφος της ανέδιδε διαρκώς μία ουράνια ευωδία, φανερώνοντας σε όλους την παρρησία που είχε αποκτήσει στο Θεό, ενώ μέχρι τις ημέρες μας η οσία Ειρήνη δεν παύει να μεσιτεύει γι’ αυτούς που την επικαλούνται με πίστη.

Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ιούλιος.

Εκδ. Ίνδικτος

Live : Αγία Μεγαλομάρτυς Παρασκευή - Όρθρος & Πανηγυρική Θεία Λειτουργία (26/7/2020)

Παρακολουθήστε σε ζωντανή μετάδοση από τον Ιερό Ναό των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού τον Όρθρο και την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Παρασκευής. Greek Orthodox Divine Liturgy Service (Live stream) of the Holy Virgin Martyr Paraskeva of Rome. Το εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων βρίσκεται στην δυτική πλευρά του λόφου Λυκαβηττού Αθηνών κτισμένο μέσα στο μεγαλύτερο σπήλαιο τού λόφου. Σύμφωνα με την παράδοση, το σπήλαιο αυτό ήταν χώρος ασκητικής ζωής των χριστιανών των πρώτων αιώνων. The small church of Saint isidoroi belongs to the Holy Archdiocese of Athens and is located on the west side of Lycabettus Hill in Athens,v built inside the largest cave on the hill. According to tradition, this cave was a place of ascetic life of the Christians of the first centuries.  * Oι ακολουθίες αναμεταδίδονται ζωντανά από τον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό Ηλέκτρα TV και απο την ιστοσελίδα theodromion. gr

Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ Σ’ ένα χωριό, έξω από τη Ρώμη, γύρω στα 1ΟΟ μ.Χ. ζούσαν δυο καλοί χριστιανοί και πάρα πολύ πλούσιοι, ο Αγάθωνας και η Πολιτεία. Όλα τα καλά τα είχαν, μα δεν είχαν παιδιά. Ήταν άκληροι όπως ο Ιωακείμ και η Άννα, όπως ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ. Γι’ αυτό ήταν πολύ λυπημένοι. Παρακαλούσαν, λοιπόν, το Θεό να τους δώσει ένα παιδί και θα το αφιέρωναν στο Χριστό. Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους και τους έδωσε ένα κορίτσι, που το ονόμασαν Παρασκευή, γιατί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή. Είχαν όμως υποσχεθεί στο Θεό να την αναθρέψουν χριστιανικά, να την κάνουν καλή χριστιανή και να την αφιερώσουν στο Χριστό. Και πράγματι έτσι έγινε! Το τάμα τους αυτό το ξεπλήρωσαν και με το παραπάνω. Την ανέθρεψαν «εν Παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Η Παρασκευή ήταν πολύ ωραία κοπέλα και πολύ έξυπνη. Έδειχνε από μικρή ζήλο στη θρησκεία, στα γράμματα και ήταν φρόνιμη. Δεν μάλωνε με τα άλλα παιδιά της ηλικίας της και τα ενδιαφέροντά της ήταν να καλλιεργήσει τα πνευματικά και ψυχικά της χαρίσματα. Όσο μάλιστα μεγάλωνε τόσο γινόταν και σοβαρότερη και ωριμότερη. Απρεπείς λέξεις ποτέ δεν έβγαιναν από το στόμα της και μιλούσε πάντα με καλοσύνη στους συνανθρώπους. Αγαπούσε πολύ τα θρησκευτικά βιβλία και ποτέ δεν έλειπε από την Εκκλησία. Έβρισκε πάντοτε ευκαιρία σε κάθε συναναστροφή της να συζητάει για πνευματικά και θρησκευτικά θέματα και να δυναμώνει την πίστη του Χριστού στις ασθενέστερες γυναίκες και κοπέλες. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έγραψε τα εξής για την ταπεινότητα της Αγίας Παρασκευής. «Η Αγία Παρασκευή μεταχειριζόταν ως φτιασίδια τα δάκρυα, όταν θυμόταν τις αμαρτίες της, ως σκουλαρίκια είχε τα αυτιά της ανοιχτά για να ακούει τα λόγια της Αγίας Γραφής και ως δαχτυλίδια τους κόμπους στα δάχτυλά της από τις πολλές μετάνοιες που έκαμε. Έτσι η Αγία Παρασκευή έμαθε γράμματα και έγινε αρκετά μορφωμένη για την εποχή της και για την καθαρότητά της την αξίωσε ο Θεός και έκαμε και θαύματα. Γιάτρευε τυφλούς, κωφούς και ανάστησε νεκρούς». Πολλοί νέοι της εποχής την ζήτησαν σε γάμο γιατί ήταν σοβαρή, μυαλωμένη και ενάρετη. Αυτή όμως αγαπούσε να μείνει Παρθένα και ήθελε να μείνει καθαρή και αμόλυντη νύμφη του Χριστού. Γι’ αυτό και δεν ήθελε να ακούσει για παντρειά. Αλλά και οι γονείς της, που έβλεπαν την απόφασή της να αφιερωθεί στο Χριστό, ήταν ευχαριστημένοι και ευγνωμονούσαν το Θεό, που τους έδωσε τέτοιο ευλογημένο παιδί. Όταν πέθαναν οι γονείς της η Παρασκευή ήταν μόλις είκοσι χρονών. Τα πλούτη των γονιών της έμειναν στα χέρια της. Αντί να τα σκορπίσει σε λούσα, στολίδια και διασκεδάσεις, τα μοίρασε στους πτωχούς συμπατριώτες της, στην ΄Εκκλησία και σε ένα Μοναστήρι, όπου ζούσαν πολλές χριστιανές κοπέλες. Εκεί 18 παρέμεινε και η ίδια και έγινε μοναχή. Όλες οι μοναχές είχαν βάλει σκοπό της ζωής τους να λατρεύουν και να δοξολογούν το Θεό. Κύρια αποστολή τους ήταν να εργάζονται τα καλά έργα και η προσπάθειά τους να διαδώσουν το Ευαγγέλιο στις Εβραίες και τις ειδωλολάτρισσες. Τις πλησίαζαν με διάφορες αφορμές τις κατηχούσαν σιγά - σιγά και τις έκαναν χριστιανές. Η Παρασκευή όμως, έπειτα από μερικά χρόνια, αποφάσισε να βγει από το Μοναστήρι και να κηρύξει δημόσια το Χριστό και το Ευαγγέλιο, χωρίς να λογαριάσει το μίσος και την έχθρα που είχαν οι ειδωλολάτρες κατά των χριστιανών. Ήταν αποφασισμένη ακόμα και να μαρτυρήσει, αν χρειαζόταν για το Χριστό. Έφυγε τότε από τη Ρώμη και περιόδευσε σε πολλές πόλεις και χωριά, κηρύσσοντας τα λόγια του Ευαγγελίου. Το έργο όμως αυτό για την εποχή εκείνη ήταν δύσκολο, κοπιαστικό και πάρα πολύ επικίνδυνο. Οι ειδωλολάτρες είχαν φοβερό μίσος εναντίον των χριστιανών. Οι φυλακίσεις, οι διωγμοί και τα μαρτύρια ήταν πολύ συνηθισμένα. Βέβαια για μια γυναίκα τα πράγματα ήταν πολύ δυσκολότερα να γυρίζει έξω μόνη. Η Παρασκευή όμως αψηφώντας τις δυσκολίες, τους κόπους και τους κινδύνους μπόρεσε να φωτίσει, να κατηχήσει και να φέρει στην πίστη του Χριστού πολλούς ανθρώπους και να τους οδηγήσει στο δρόμο της Εκκλησίας του Θεού. Συζητούσε με σοφούς και λογικούς ειδωλολάτρες για ζητήματα φιλοσοφικά, θρησκευτικά και πνευματικά. Με την εξυπνάδα και την ικανότητά της αλλά και με την φώτιση του Χριστού τους αποστόμωνε, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να προσέρχονται στην Εκκλησία του Χριστού. Τα μαρτύρια, τα θαύματα και ο θάνατος της Αγίας Παρασκευής Το 138 μ.Χ. αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Αντωνίνος ο Πίος. Οι Εβραίοι που ζουν στη Ρώμη έβλεπαν με κακό μάτι το κήρυγμα της Παρασκευής, γιατί πολλοί από τους συμπατριώτες τους γίνονταν χριστιανοί και γι’ αυτό πήγαν στον αυτοκράτορα Αντωνίνο και του είπαν «Πολυχρονεμένε μας Βασιλιά, όλοι εδώ υπακούνε στις διαταγές σου. Κάποια όμως γυναίκα που την λένε Παρασκευή κηρύσσει τον Ιησού Χριστό, το παιδί κάποιας Μαρίας. Αλλά αυτόν οι πατεράδες μας τον σταύρωσαν ως λαοπλάνο και αντίθεο. Και όμως αυτή η γυναίκα λέει στο λαό σου ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και οι Θεοί, που προσκυνάς εσύ και όλος ο λαός, είναι ψεύτικοι». Μόλις άκουσε αυτά ο αυτοκράτορας γεμάτος θυμό διέταξε να την φέρουν μπροστά του. Έτσι και έγινε. Στην αρχή με καλό τρόπο και διάφορες συμβουλές της είπε να αρνηθεί το Χριστό και, αν το κάνει αυτό, θα τη φορτώσει με πολλά δώρα. «Αν όμως δε θελήσεις, τότε θα σε τιμωρήσω με φοβερά βασανιστήρια» της απάντησε ο αυτοκράτορας. Η Αγία Παρασκευή ατάραχη αποκρίθηκε στις φοβέρες του βασιλιά «Μη νομίσεις, Βασιλιά, ότι με τις κολακείες σου και τις απειλές θα αρνηθώ εγώ τον γλυκύτατό μου Ιησού, γιατί δεν υπάρχει κανένα βάσανο και καμιά τιμωρία, που να με χωρίσει από την αγάπη Του». 19 Ο Βασιλιάς τότε άναψε από το θυμό του. - Πάρτε την, είπε στους στρατιώτες του. Κάψτε μια σιδερένια περικεφαλαία ώσπου να κοκκινίσει και βάλτε την στο αγύριστο κεφάλι της. Της φόρεσαν στο κεφάλι τότε μια κόκκινη περικεφαλαία, αλλά ο Θεός έκανε το θαύμα του. Η φωτιά δεν την πείραξε καθόλου. Η κατακόκκινη από τη φωτιά περικεφαλαία ήταν δροσερή, δροσερότατη. Όταν είδαν το θαύμα αυτό τα πλήθη των ειδωλολατρών, θαύμασαν και πολλοί πίστεψαν στο Χριστό. Ο Αυτοκράτορας ταράχτηκε τόσο που πήγε να σκάσει από το κακό του. Διέταξε να συλλάβουν και να θανατώσουν τους ειδωλολάτρες που πίστεψαν στο Χριστό και την Παρασκευή να την ρίξουν στη φυλακή. Η Παρασκευή μέσα στη φυλακή έδειξε όλο το μεγαλείο της ψυχής της. Παρακαλούσε τον Κύριο και έλεγε «Φύλαξέ μου, Κύριε, στην πίστη Σου την αληθινή και απάλλαξέ με από τα σκάνδαλα του εχθρού, γιατί προς Σε ήρα την ψυχή μου». Τα μεσάνυχτα παρουσιάστηκε Άγγελος Κυρίου στην Παρασκευή και της είπε «Χαίρε, Παρασκευή αθλοφόρε του Κυρίου. Μη φοβάσαι τα βασανιστήρια των τυράννων, γιατί ο Κύριος μας, που καταδέχτηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου να δαρθεί, να φορέσει ακάνθινο στεφάνι και στο τέλος να σταυρωθεί, θα σε βοηθήσει και θα σε απαλλάξει από κάθε πειρασμό». Η Αγία τότε πήρε θάρρος από τα λόγια του Αγγέλου και προσευχήθηκε ως το πρωί. Το πρωί την πήγαν στο Βασιλιά και αυτοκράτορας Αντωνίνος της είπε: - Παρασκευή, έβαλες μυαλό ύστερα από τη χθεσινή τιμωρία ή επιμένεις ακόμα σ’ αυτή τη βλακεία; - Τι νομίζεις, απάντησε η Αγία, τι νομίζεις ασεβέστατε τύραννε, πώς με τέτοιες τιμωρίες θα μου γκρεμίσεις τον ασάλευτο πύργο της ψυχής μου, την πίστη μου στο Χριστό. Ευκολότερο είναι να μαλακώσεις το σίδερο παρά να αλλάξεις την καλή μου σκέψη για το Χριστό. Και αν θέλεις, δοκίμασε να δεις τη δύναμη του Χριστού μου. Τότε ο Βασιλιάς θύμωσε και διέταξε να την κάψουν με λαμπάδες τοποθετώντας τες κάτω από τις μασχάλες και σε άλλα ευαίσθητα μέρη του σώματος. Μάταια όμως. Η Παρασκευή έμεινε σταθερή και ακλόνητη στην πίστη της. Στο καζάνι με την πίσσα Όταν είδε ο Βασιλιάς ότι δεν είχε αποτέλεσμα ούτε με αυτό το βασανιστήριο, διέταξε να βάλουν σ’ ένα μεγάλο καζάνι πίσσα και λάδι και να τα βράσουν. Αφού τα έβρασαν πολύ καλά, και ενώ κόχλαζαν, έριξαν μέσα την Αγία. Θαύμα μεγάλο έγινε τότε! Η Αγία Παρασκευή στεκόταν μέσα στη μέση του μεγάλου καζανιού χωρίς να παθαίνει τίποτε και μάλιστα χαιρόταν σα να βρισκόταν σε δροσερό κήπο! Το περιστατικό αυτό μας το περιγράφει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ως εξής: «Τότε ο Βασιλιάς λέγει στην Αγία Παρασκευή. Σου δίνω τρεις μέρες προθεσμία και αν δεν υπακούσεις θα σε θανατώσω. Η Αγία, του απαντά ήρεμα. Βασιλιά, 20 εκείνο που πρόκειται να κάνεις σε τρεις μέρες κάντο τώρα, γιατί εγώ δεν αρνούμαι το Χριστό μου. Τότε ο Βασιλιάς προστάζει να ανάψουν μια μεγάλη φωτιά και να βάλουν ένα καζάνι γεμάτο πίσσα και λάδι και να τα βράσουν καλά. Και αμέσως δίνει εντολή να ρίξουν μέσα την Αγία για να καεί. Η Αγία Παρασκευή έκανε το σταυρό της και μπήκε μέσα στο καζάνι. Ο Αυτοκράτορας περιμένει δυο – τρεις ώρες και έκπληκτος βλέπει ότι η Αγία όχι μόνο δεν καίγεται, αλλά απολάμβανε το μαρτύριό της. - Παρασκευή, γιατί δεν καίγεσαι, της λέει ο Βασιλιάς. - Διότι ο Χριστός μου δρόσισε το νερό και δεν καίγομαι. Και τότε ο Βασιλιάς της λέει «Ράντισε και μένα να ιδώ καίει ή όχι». Πήρε αμέσως η Αγία με τα δυο της χέρια υγρό από το καζάνι και του έριξε στο πρόσωπο του. Και ξαφνικά φωνάζει: - Μέγας ο Θεός των Χριστιανών και σ’ αυτόν πιστεύω και εγώ. Έβγα Παρασκευή από το καζάνι και να βαπτίσεις και μένα. Βγήκε η Αγία από το καζάνι και αμέσως τον βάπτισε. Του ξανάδωσε και το φως των ματιών του και του είπε: - Βασιλιά, σε απαλλάσσει από φοβερή μάστιγα ο Θεός των Χριστιανών. Αυτά λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για το μαρτύριο και το μεγαλείο της Αγίας Παρασκευής. Η Αγία Παρασκευή ύστερα από αυτό, πήρε τη χάρη του Θεού και θεραπεύει όσους πάσχουν από τα μάτια. Γι’ αυτό άλλωστε και τόσα θαύματα κάνει σε τυφλούς που έχουν πίστη στο Θεό. Ο αυτοκράτορας Αντωνίνος μετά το θαύμα αυτό συνήλθε και έπαψε να καταδιώκει τους χριστιανούς, την δε Αγία Παρασκευή την απάλλαξε τελείως από τα βασανιστήρια και την άφησε ελεύθερη να συνεχίσει το αποστολικό της έργο. (part_1/eikona_1, λεζάντα: Η Αγία Παρασκευή) Συνέχεια μαρτυρίων Η Αγία Παρασκευή πήγε και σε άλλα μέρη, όπου και κήρυττε το λόγο του Θεού. Παντού όμως αντιμετώπισε δυσκολίες από τους ειδωλολάτρες και τους άρχοντές τους. Σε κάποιο τόπο που πήγε ήταν άρχοντας κάποιος Ασκληπιός. Ο Ασκληπιός στα φλογερά κηρύγματα της Αγίας δεν άντεξε και την καταδίκασε σε θάνατο. Διέταξε να τη ρίξουν μέσα σε ένα θηριοτροφείο, όπου βρίσκονταν πολλά άγρια θηρία και φίδια. Ένα πελώριο φίδι όμως ήταν εκείνο που θανάτωνε τους κατάδικους ακαριαία. Την έριξαν, λοιπόν, στο κλουβί του μεγάλου φιδιού και εκείνο μόλις την είδε σφύριξε δυνατά και ήταν έτοιμο να την κατασπαράξει. Αλλά η Αγία πρόλαβε και έκανε το σταυρό της και ζήτησε τη βοήθεια του Θεού. Και το θαύμα έγινε! Το φοβερό εκείνο φίδι στριφογύρισε δεξιά αριστερά και έσκασε. Κόπηκε στα δυο σα να το έκοψε κάποιο ξίφος. Πόση πράγματι είναι η δύναμη του Σταυρού! Μόλις είδαν το θαύμα ο άρχοντας και οι άλλοι που παρακολουθούσαν τη 21 σκηνή, βαπτίστηκαν και πίστεψαν στο όνομα της Αγίας Τριάδας και πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Περιοδεία στη Θεσσαλονίκη Η Αγία Παρασκευή ταξίδεψε και σε άλλες μακρινές χώρες και πόλεις για να κηρύξει το Χριστό. Ήρθε και στην Ελλάδα και κάποτε έφθασε και στην ωραία κοιλάδα των Τεμπών. Εκεί την συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες. Στη θέση αυτή σήμερα υπάρχει ναός της Αγίας Παρασκευής μέσα σε σπηλιά κτισμένη απ’ όπου βγαίνει και αγίασμα. Από τα Τέμπη την μετέφεραν σε μια άλλη πόλη κοντά στη Θεσσαλονίκη, όπως θέλει η παράδοση. Εκεί ήταν άρχοντας ο Ταράσιος, που θέλησε να την πιέσει για να απαρνηθεί το Χριστό και να κάνει θυσία στα είδωλα. Διέταξε και την έριξαν μέσα σ’ ένα καζάνι με βραστό λάδι, πίσσα και μολύβι. Ο Θεός όμως και πάλι έκανε το θαύμα του. Έστειλε τον Άγγελό του και έσβησε τελείως τη φωτιά, το δε μολύβι, την πίσσα και το λάδι, που έβραζαν τα έκανε ψυχρότερα και από το κρύο νερό. Μόλις είδαν αυτό το θαύμα πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν στο Χριστό και στο Ευαγγέλιο του. Ο Ταράσιος όμως, αντί και αυτός να πιστέψει, αγρίεψε περισσότερο και διέταξε να την βασανίσουν και να την μαστιγώσουν αλύπητα μέχρι θανάτου. Τίποτα όμως δεν πέτυχαν και την έριξαν στη φυλακή. Η θανάτωση της Αγίας Παρασκευής Τη νύχτα εκείνη παρουσιάστηκε ο Χριστός με πλήθος Αγγέλων και της είπε: «Χαίρε Παρασκευή καλλιπάρθενε. Θάρρος!! Μη δειλιάσεις μπροστά στα βασανιστήρια, γιατί η χάρη Μου θα είναι μαζί σου. Λίγο ακόμα να υπομένεις και θα έλθεις και θα βασιλεύεις μαζί Μου αιώνια». Την ίδια στιγμή ο Χριστός της γιάτρεψε τις πληγές, της έλυσε τα δεσμά και εξαφανίστηκε. Ο Ταράσιος, όταν είδε, πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα με τις φοβέρες και τα μαρτύρια, διέταξε τους στρατιώτες του να την αποκεφαλίσουν. Στον τόπο της εκτέλεσης ζήτησε λίγο χρόνο η Αγία Παρασκευή από τους στρατιώτες να προσευχηθεί. Πράγματι οι στρατιώτες την άφησαν και εκείνη, αφού σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και το νου της στο Θεό, είπε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Αθάνατου Πατρός, Συ ο Οποίος για τη δική μας σωτηρία ήρθες από τον ουρανό στη γη, σε ευχαριστώ, γιατί με αξίωσες να υπομένω βάσανα και τιμωρίες για το Άγιο Όνομά Σου. Σε δοξολογώ, γιατί αξιώθηκα να μιμηθώ το πάθος Σου. Σε υμνολογώ, Κύριε, γιατί με δυνάμωσες να μαρτυρήσω για την αγάπη Σου. Τώρα αξίωσέ με και της Βασιλείας Σου. Παράλαβε και την ταπεινή μου ψυχή και ανάπαυσε την μαζί με τις φρόνιμες παρθένες. Γιατί με το να περιμένω τη μεγάλη Σου δόξα, υπέμεινα τις τιμωρίες και τα βάσανα. Με το να ελπίζω στην ανταμοιβή Σου, θα λάβω τώρα και το θάνατο. Γι’ αυτό κατάταξέ μου στο χορό των Αγίων Σου μαρτύρων. Μνήσθητι, Κύριε, και όλους όσοι επικαλούνται το Όνομά Σου σε καιρό θλίψεως, γιατί είσαι ευλογημένος στους αιώνες των αιώνων Αμήν». 22 Μετά την προσευχή της οι στρατιώτες έκοψαν με το ξίφος την Αγία της κεφαλή. Η ψυχή της ανέβηκε στην ατέλειωτη χαρά, στη Βασιλεία των Ουρανών. Το Άγιο σώμα της το παρέλαβαν μερικοί χριστιανοί, που παρακολουθούσαν κρυφά όλο το μαρτύριό της και αφού το άλειψαν με αρώματα το τοποθέτησαν σε επίσημο τάφο. Εκεί υπάρχει και σήμερα μοναστήρι στο Όνομα της Αγίας Παρασκευής Η δύναμη της Πίστης Στον τάφο της έγιναν πολλά θαύματα. Πολλοί άρρωστοι έρχονταν στον τάφο της και μόνο που έπαιρναν χώμα θεραπεύονταν. Κουτσοί περπάτησαν, δαιμονισμένοι ελευθερώθηκαν, πολλές στείρες γυναίκες απέκτησαν παιδιά και προ παντός πάρα πολλοί τυφλοί βρήκαν το φως τους. Τα θαύματα της Αγίας Παρασκευής είναι αμέτρητα. Και θαύματα δεν έγιναν μόνο τον παλαιό καιρό, αλλά και σήμερα και πάντοτε γίνονται. Όποιος ζητήσει τη βοήθεια της Αγίας με πίστη, με πραγματική πίστη τον βοηθάει η Αγία στο αίτημά του. Εξάλλου με βαθιά πίστη στο Θεό οι γονείς της δεν απέκτησαν την ίδια; Με βαθιά πίστη στο Χριστό η ίδια δε γλίτωσε από τα βασανιστήρια των διωκτών της; Ο πρώην Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης μακαριστός Διονύσιος στο Μικρό Συναξαριστή του για την Αγία Παρασκευή γράφει: «Τα θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας μας είναι κατορθώματα της πίστεως των, που ερμηνεύεται σε προσευχή και σε αγία ζωή. Ένας τέτοιος ευκλεής καρπός θερμής προσευχής των γονέων της είναι η Αγία και Οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή. Σαν καρπός προσευχής που ήταν, σαν θείο δώρο, οι γονείς της την αφιέρωσαν στο Θεό. Την ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, την κόσμησαν και την όπλισαν με τα ιερά διδάγματα της χριστιανικής πίστεως, που τα αντλούσαν πλούσια από την καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής και την προετοίμασαν για να γίνει μια θερμή ιεραπόστολος. Όλα αυτά τα περιστατικά από το βίο της Αγίας Παρασκευής είναι έργα όχι μόνο βαθιάς πίστεως, αλλά και θερμής προσευχής, είναι ζωντανά μαθήματα για τους Χριστιανούς γονείς που πρέπει να αγιάζουν το μεγάλο και υψηλό έργο της δημιουργίας των ανθρώπων, μέσα στη θεία χάρη της Εκκλησίας μας». Τα νεότερα θαύματα της Αγίας Παρασκευής Ο αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, που έγραψε σχετικά βιβλία για τους βίους πολλών Αγίων, για τη Αγία Παρασκευή μας περιγράφει μερικά σύγχρονα θαύματα που είδε ο ίδιος με τα μάτια του και γνώρισε από κοντά τους ανθρώπους που γιατρεύτηκαν. Τους μίλησε και έμαθε από τους ίδιους τις περιπέτειες και τη γιατρειά τους. Μια Αμερικανίδα Καθολική, που ζούσε στη Γερμανία, έχασε το φως της. Έγραψε αμέσως στην Αθήνα σ’ ένα γνωστό της. «Έμαθα ότι εκεί κάτω στον τόπο σας υπάρχει μια Αγία που θεραπεύει τα μάτια των ανθρώπων. Σας παρακαλώ γράψτε μου σχετικά». Η απάντηση έφθασε γρήγορα στη Γερμανία: «Πράγματι υπάρχει, είναι η Αγία Παρασκευή και η κάρα της φυλάγεται 23 στη μονή Πετράκη. Ο δε ηγούμενός της είναι φίλος μου». Η άρρωστη έγραψε αμέσως στον ηγούμενο να κάνει δέηση στην κάρα της Αγίας για να γιατρευτεί. Και το θαύμα έγινε! Η πιστή ξένη κυρία ξαναβρήκε το φως της. Μια άλλη κυρία, ελληνίδα αυτή, βρισκόταν στην Αμερική. Οι γιατροί της είπαν ότι θα έχανε το φως της, γιατί τίποτε δεν ήταν ικανό να τη σώσει από την ασθένειά της. Απελπισμένη κατέφυγε στην Αγία Παρασκευή κάνοντας προσευχή με πολλή πίστη και αφιερώνοντας τον εαυτό της στην Αγία. «Αν γίνω καλά, Αγία μου Παρασκευή, της είπε, θα αφιερωθώ σε σένα και θα βοηθήσω να γίνει μια Εκκλησία στο Όνομά Σου». Πράγματι η παράκληση της εισακούστηκε και έγινε το θαύμα! Όταν γύρισε στην Ελλάδα πραγματοποίησε το τάμα της και ό,τι είχε υποσχεθεί. Ένας άλλος μελετητής της Αγίας Παρασκευής και πιστός χριστιανός ο συνταξιούχος δάσκαλος από τον Κρόκο Κοζάνης Γεώργιος Σιώζος στο βιβλίο του «Η Θαυματουργή Αγία Παρασκευή» μας περιγράφει πολύ ζωντανά το θαύμα που έζησε ο ίδιος στα χρόνια της κατοχής με τη σωτηρία των κατοίκων του χωριού του και τα θαύματα που άκουσε από δικούς του ανθρώπους. Μας περιγράφει, λοιπόν, ότι κατά το 1943, στον καιρό της μαύρης κατοχής από τους Γερμανούς η Αγία Παρασκευή έσωσε ολόκληρο το χωριό από βέβαιο αφανισμό. Ας τον αφήσουμε όμως να μας τα διηγηθεί ο ίδιος για να απολαύσουμε και τη γλαφυρότητα της γραφίδας του. «Ήταν η εποχή που όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας, εφαρμόζοντας τις διαταγές των Γερμανών, μαζεύονταν νωρίς στα σπίτια τους με τη δύση του ηλίου. Το ίδιο φυσικά έκαναν και οι κάτοικοι του Κρόκου, χωρίς να ξέρουν τι τους περίμενε το πρωί της άλλης μέρας. Ησυχία απλώθηκε γρήγορα σ’ όλο το χωριό, μετά τη δύση του ηλίου της 29ης Ιουνίου του 1943. Λίγα σκυλιά μόνο, ενοχλημένα από διάφορους θορύβους, γάβγιζαν. Οι κάτοικοι – όλοι τους γεωργοί – κουρασμένοι από τον κάματο της ημέρας ξάπλωσαν και κοιμήθηκαν νωρίς. Την άλλη μέρα, πρωί με την ανατολή του ηλίου σύμφωνα με τη διαταγή, όχι νωρίτερα, θα ξεκινούσαν για τα χωράφια τους να συνεχίσουν και να τελειώσουν τις εργασίες που άφησαν την προηγούμενη μέρα στη μέση. Γρήγορα πέρασε η νύχτα και ήρθε η αυγή της 30ης Ιουνίου, γιορτή των Δώδεκα Αποστόλων, ημέρα Πέμπτη. Τα κουρασμένα σώματα των γεωργών μας άρχισαν να σηκώνονται μουδιασμένα. Ετοίμασαν γρήγορα τα ζώα τους και μερικοί ξεκίνησαν με τα σύνεργα για τις δουλειές τους, πριν τους προλάβει ο καυτερός ήλιος. Τι έκπληξη όμως! Στην έξοδο του χωριού αντίκρισαν Γερμανούς στρατιώτες. - Αλτ! Πού πάτε; Ήταν αυστηρή η ερώτηση του διερμηνέα. - Μα … στο χωράφι για δουλειά. 24 - Όχι. Σήμερα δεν θα πάτε πουθενά. Γυρίστε πίσω, αφήστε τα ζώα στα σπίτια και συγκεντρωθείτε στο Σχολείο. Άλλους τους πρόλαβε η καμπάνα του Αγίου Νικολάου στα σπίτια τους, πριν ξεκινήσουν για τη δουλειά τους. - Τι συμβαίνει; Τι συμβαίνει και χτυπάει η καμπάνα; Κάτι σημαντικό βέβαια; Ρωτούσαν οι γείτονες ο ένας τον άλλο. - Όλο το χωριό είναι ζωσμένο από Γερμανούς. Πάει, χαθήκαμε. Οι καημένοι οι κάτοικοι του χωριού, φιλήσυχοι όπως ήταν, τρόμαξαν πάρα πολύ από το απρόσμενο αυτό γεγονός, που πολύ γρήγορα διαδόθηκε στο χωριό». Και παρακάτω συνεχίζει ο κ. Σιώζος, αφού οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στο Σχολείο, τους ανήγγειλαν ότι στο χωριό τους υπήρχαν αντάρτες και ότι είχαν όπλα κρυμμένα. «Όποιος γνωρίζει πού είναι κρυμμένα να το καταθέσει αμέσως και δε θα πάθετε τίποτα. Αλλιώς δε θα φύγει κανένας ζωντανός από δω μέσα και θα κάψουμε το χωριό ολόκληρο». Πάγωσαν οι Κροκιώτες. «Αλίμονο ποιος μας έβαλε τέτοια φωτιά; Ποιος ήξερε αυτό το μυστικό και το πρόδωσε στους Γερμανούς; Πάμε όλοι χαμένοι». Και συνέχισε ο διερμηνέας; «Τώρα θα περάσετε όλοι από την αίθουσα του σχολείου για μια μικρή ανάκριση. Να πείτε την αλήθεια σε ό,τι σας ρωτήσουν, για να μην πάθετε κακό. Αλλιώς θα σας θερίσουν τα πολυβόλα και θα κάψουμε όλο το χωριό». Άρχισαν οι ανακρίσεις για όλους τους κατοίκους, ενώ οι Γερμανοί στρατιώτες παραπέρα με τα αυτόματα στους ώμους και τα πολυβόλα στημένα πάνω στα κάγκελα της αυλής του σχολείου περίμεναν πιθανή αντίδραση. Στο μεταξύ άλλοι Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες πήγαν στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, πολιούχου της Κωμοπόλεως, και έψαχναν να βρουν τα όπλα, σύμφωνα με την καταγγελία. Έκαναν άνω κάτω την Εκκλησία, αλλά ευτυχώς δε βρήκαν τίποτε. Μετά πήγαν στην Αγία Τριάδα, αλλά ούτε και εκεί βρήκαν τίποτε. Ήρθε η σειρά της Αγίας Παρασκευής, που βρίσκεται νοτιοδυτικά της Κωμοπόλεως, όπου βρίσκονται τα εξοχικά κέντρα σήμερα. Οι Γερμανοί στρατιώτες που πήγαν εκεί, βρήκαν, όπως ήταν φυσικό κλειδωμένη την πόρτα της Εκκλησίας. Αναζήτησαν το κλειδί εκεί γύρω, αλλά δεν το βρήκαν. Τράνταξαν την πόρτα μήπως ανοίξει, έδωσαν κλωτσιές με τις βαριές τους μπότες, φώναξαν, έκαναν φασαρία. (part_1/eikona_2, λεζάντα: Η Αγία Παρασκευή) Και ώ του θαύματος!! Μέσα από τις συκιές και τα αγριόχορτα που ήταν τότε στην αυλή της Εκκλησίας, πετάχτηκε ένας θεόσταλτος λαγός. Πέρασε κυριολεκτικά μέσα από τα πόδια των Γερμανών και έτρεξε προς το ρέμα. Οι Γερμανοί άφησαν την αποστολή τους και άρχισαν να κυνηγούν το λαγό. Έτρεξαν πίσω του. Τον πυροβόλησαν, τον ξανά πυροβόλησαν, αλλά δεν τον πέτυχαν. Ο Γερμανός αξιωματικός που έκανε τις ανακρίσεις μέσα στο σχολείο, άκουσε τους πυροβολισμούς και νόμισε ότι έρχονται αντάρτες για να βοηθήσουν τους κατοίκους. Βγήκε έξω, είπε στους κατοίκους να φύγουν στα σπίτια τους και 25 έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να στρέψουν τα πολυβόλα προς το ρέμα. Άδικα όμως έψαχνε για αντάρτες. Αντάρτες δεν υπήρχαν. Υπήρχε μόνο ένας λαγός. Ήταν ο ΣΩΤΗΡΑΣ λαγός που έστειλε στην πιο κρίσιμη στιγμή η Αγία Παρασκευή για να σωθεί το χωριό από βέβαιη καταστροφή. Η Αγία Παρασκευή δεν επέτρεψε τους βαρβάρους να μπουν στην Εκκλησία της, να βρούνε τα όπλα που πράγματι υπήρχαν εκεί μέσα και θα ήταν η αιτία της καταστροφής μας. Έδειξε την αγάπη της στους κατοίκους και τους έσωσε από βέβαιο θάνατο. Οι κάτοικοι φυσικά ήταν ανάστατοι από το γεγονός αυτό που τους έκανε να χάσουν τον ύπνο τους για πολύ καιρό και ακόμα περισσότερο να το συζητούν. Η χαρά των κατοίκων και η ευγνωμοσύνη τους στην Αγία Παρασκευή που τους έστειλε το λαγό δεν περιγράφονταν. Να δοξολογούμε την Αγία Παρασκευή, που έστειλε το λαγό και σωθήκαμε, λέει σήμερα ο Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος. Ας είναι μεγάλο το όνομα της Αγίας Παρασκευής, που μας έσωσε, λέει ο Κωνσταντίνος Πλιάτσιος. Μεγάλο το όνομα της Αγίας Παρασκευής, που έκανε το θαύμα της, λέει ο Αθανάσιος Σακκούλας. Αυτά μας περιγράφει ο Γεώργιος Σιώζος στο παραπάνω βιβλίο του. Περιγράφει όμως και άλλα θαύματα της Αγίας Παρασκευής που δεν είναι λίγα. Αναφέρει το θαύμα που έγινε στα Τέμπη και ακριβώς στο ύψος της Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, όπου δυο τρένα θα συγκρούονταν. Ευτυχώς η Αγία έβαλε το χέρι της και οι οδηγοί σταμάτησαν απότομα τα τρένα και γλίτωσε ο κόσμος. Όλοι τότε έκαναν το σταυρό τους και απέδωσαν το γεγονός σε θαύμα με τη δύναμη και την επέμβαση της Αγίας Παρασκευής, στο όνομα της οποίας είναι αφιερωμένος ο ιερός ναός δίπλα στον Πηνειό ποταμό μέσα στη σπηλιά. Αναφέρει ακόμα και το θαύμα με τον βλαχόφωνο στρατιώτη. Ένας στρατιώτης από τη Σαμαρίνα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας κάποια στιγμή κάθισε να ξεκουραστεί πάνω σε μια σέλα αλόγου. Ξαφνικά είδε μπροστά του μια οπτασία, μια γυναίκα μαυροφορεμένη να του λέει «Έ, εσύ, γιατί κάθισες εκεί; Έλα πιο πέρα» και χάθηκε από μπροστά του. Εκείνος σηκώθηκε, έφυγε πιο πέρα και σε λίγο μια τούρκικη οβίδα έπεσε πάνω στη σέλα και την έκανε κομμάτια. Η Αγία Παρασκευή και πάλι είχε κάνει το θαύμα της. Όταν συνήλθε ο στρατιώτης από το φόβο του, έκανε το σταυρό του και είπε: «Σε ευχαριστώ Αγία Παρασκευή, που με έσωσες». Να σημειωθεί εδώ ότι οι Βλάχοι της Σαμαρίνας τιμούν ιδιαίτερα την Αγία Παρασκευή και την έχουν προστάτισσά τους. Ο Γεώργιος Σιώζος στη συνέχεια αναφέρει την παράδοση που υπάρχει στο χωριό του Πλατανορέματος Σερβίων, όπως την περιγράφει ο Γεώργιος Βαϊτσόπουλος, γραμματέας της κοινότητας στο βιβλίο του «Η ιστορία του χωριού Μοσχοχωρίου». Η παράδοση λέει ότι στο Μοσχοχώρι κάθε χρόνο έρχονταν από το δάσος των Πιερίων ένα ελάφι την ημέρα της γιορτής της Αγίας Παρασκευής, 26 Ιουλίου. Στεκόταν μπροστά στην Εκκλησία. Έσκυβε τρεις φορές το κεφάλι του και παραδινόταν στους επιτρόπους. Αυτοί το έσφαζαν, το κομμάτιαζαν, το έβραζαν και μετά το μοίραζαν στους προσκυνητές. Κάποια χρονιά άργησε να έρθει, αλλά ήρθε. 26 Είχε τρέξει πολύ και έφτασε λαχανιασμένο. Οι επίτροποι το έσφαξαν παρότι ήταν κουρασμένο. Από τότε δεν ξαναφάνηκε άλλη χρονιά. Οι επίτροποι αποφάσισαν την ημέρα του πανηγυριού της Αγίας Παρασκευής να σφάζουν ένα μοσχάρι και από τότε ονόμασαν και το χωριό τους Μοσχοχώρι. Αργότερα η επιτροπή της Εκκλησίας αποφάσισε να καταργήσει το έθιμο και δεν έσφαξε μοσχάρι. Η τιμωρία όμως τους ήρθε την ίδια μέρα. Όταν επέστρεφαν τα βόδια και οι αγελάδες από τη βοσκή, παρουσιάστηκε ξαφνικά αρρώστια με αρκετά θανατηφόρα κρούσματα. Όλοι οι πανηγυριστές έμειναν άναυδοι και εκστατικοί μπροστά στο φαινόμενο αυτό. Οι επίτροποι αμέσως άρπαξαν ένα μοσχάρι, το έσφαξαν και το κακό σταμάτησε. Το έθιμο αυτό για μια ακόμη φορά γύρω στα 1956 θέλησαν να το καταργήσουν. Επειδή όμως φοβόταν την ευθύνη, ζήτησαν τη γνώμη του Μητροπολίτη Κοζάνης, του σοφού Διονυσίου, ο οποίος τους υπέδειξε να συνεχίσουν το έθιμο. Και έτσι εξακολουθεί να γίνεται κάθε χρόνο την ημέρα της γιορτής της Αγίας Παρασκευής στις 26 Ιουλίου. Τα θαύματα της Αγίας Παρασκευής είναι αμέτρητα. Για να καταλάβει κανείς πόσα είναι τα θαύματά της, ας προστρέξει στους ναούς της και ας προσέξει κάτω από την εικόνα Της, πόσα αφιερώματα είναι κρεμασμένα. Το καθένα από αυτά ανταποκρίνεται και σε ένα θαύμα που έκανε η Αγία σε εκείνον που το αφιέρωσε. Ας επισκεφτεί το χωριό Αγία Παρασκευή, 12 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Κοζάνης, στο δρόμο προς την Αιανή, όπου υπάρχει το προσκύνημα της Αγίας Παρασκευής εδώ και χίλια πεντακόσια χρόνια. Και εκεί θα ακούσει από τους ίδιους τους κατοίκους του χωριού τι άκουσαν από τους παππούδες τους και τι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τόσα χρόνια. Θα ακούσει από τον ίδιο τον Παπαγιώργη να τους διηγείται με δάκρυα στα μάτια θαύματα και πράγματα, απίστευτα και όμως αληθινά! Ένα τέτοιο θαύμα έσπρωξε τον συγγραφέα αυτού του πονήματος, να κάνει τούτο το μικρό δώρο στην Αγία του χωριού του και το αφιερώνει εξ ολοκλήρου στο νέο μεγαλοπρεπές προσκύνημά της για την αγιογράφησή του. Θρύλοι και Παραδόσεις Αμέτρητες είναι και οι Παραδόσεις και οι Θρύλοι για την Αγία Παρασκευή στο πανελλήνιο. Στη Θράκη πιστεύουν ότι η Αγία Παρασκευή είναι γερόντισσα, ψηλή και μαυροντυμένη. Σώζεται η παράδοση που λέει ότι, όταν έπαιρναν το εικόνισμα της για να το βάλουν στο προσκέφαλο, το πρωί το έβρισκαν στην πόρτα του σπιτιού. Και ήταν αυτό σημάδι πως ήθελε να γυρίσει στην Εκκλησία της. Στην Ανατολική Θράκη πίστευαν ότι η Αγία Παρασκευή και η Αγία Μαρίνα ήταν αδελφές. Η Αγία Μαρίνα στις 17 Ιουλίου, που είναι η γιορτή της, μάζευε μια ρόγα σταφύλια από κάθε τσαμπί και τα μοίραζε στις φιλενάδες της. Ενώ η μεγαλύτερη αδελφή της, η Αγία Παρασκευή, στη δική της γιορτή στις 26 Ιουλίου, πήγαινε ένα καλάθι σταφύλια στην Εκκλησία για όλο τον κόσμο. 27 Από τους Μικρασιάτες, που ζουν σήμερα στη Μακεδονία, μαθαίνουμε ότι στις χαμένες τους πατρίδες είχαν πολλές Εκκλησίες και παρεκκλήσια της Αγίας Παρασκευής. Και όχι μόνο έκαναν τάματα, αλλά και κοιμούνταν μέσα στο χώρο για να θεραπευτούν, κυρίως από τις παθήσεις των ματιών. Σχετικά μ’ αυτά ο καθηγητής και λαογράφος Δημήτριος Οικονόμου παρατηρεί: «Οι ασθενείς εκοιμούντο εκεί και εθεραπεύοντο συμφώνως προς το πανάρχαιον έθιμον της εγκοιμήσεως εις τους ναούς, απέκοπτον δε τεμάχια εκ των ενδυμάτων των και τα εκρεμούσαν εις τα κλαδιά παρακειμένου δένδρου ή θάμνου, το οποίον σημαίνει καταπασάλωσιν της ασθενείας εις τα δένδρα. Επίσης εθυσίαζαν ζώον κατά την παναρχαίαν συνήθειαν. Μια άλλη παράδοση για την Αγία Παρασκευή είναι εκείνη που την παρουσιάζει σαν φονιά του δράκοντα. Η παράδοση αυτή υπάρχει με μικρές παραλλαγές σε όλο τον ελλαδικό χώρο και ξεκινά και αυτή από το συναξάρι της Αγίας. Σύμφωνα με αυτό η Αγία Παρασκευή, αφού έδωσε το φως στον αυτοκράτορα Αντωνίνο και τον έκανε να πιστέψει συνέχισε το δρόμο της και το έργο της. Σε άλλη πόλη που έφτασε ο άρχοντάς της, ο Ασκληπιός, την έριξε μέσα στη φωλιά ενός θηρίου, που το έλεγαν δράκο, όπως έκανε για όλους τους κατάδικους. Μα η Αγία Παρασκευή μόλις είδε το δράκο έκανε το σημείο του Σταυρού και το θηρίο έσκασε. Ακόμη παραδίδεται ότι το σκότωμα του δράκου έγινε κάποτε στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, την ώρα του χορού που ο δράκοντας, φωλιασμένος συνήθως στην πηγή και κοντά στην Εκκλησία, βγήκε και άρπαξε μια από τις κοπέλες που χόρευαν. Ο χορός και το πανηγύρι σταμάτησαν. Την άλλη χρονιά ξανάκαναν οι κοπέλες το χορό και εμφανίστηκε μια γυναίκα με ρόκα στο χέρι και μπήκε πρώτη στο χορό. Την ίδια στιγμή βρυχήθηκε και πρόβαλε το θηρίο. Τότε η γυναίκα, που ήταν η Αγία Παρασκευή, το χτύπησε με τη ρόκα και το σκότωσε. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ´ 27 - 35 27 Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. 28 ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. 29 τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. 30 καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. 31 οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. 32 Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· 33 καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός. καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, Οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. 34 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. 35 Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. The Gospel According to Matthew 9:27-35  At that time, as Jesus passed by, two blind men followed him, crying aloud, "Have mercy on us, Son of David." When he entered the house, the blind men came to him; and Jesus said to them, "Do you believe that I am able to do this?" They said to him, "Yes, Lord." Then he touched their eyes, saying, "According to your faith be it done to you." And their eyes were opened. And Jesus sternly charged them, "See that no one knows it." But they went away and spread his fame through all that district. As they were going away, behold, a dumb demoniac was brought to him. And when the demon had been cast out, the dumb man spoke; and the crowds marveled, saying, "Never was anything like this seen in Israel." But the Pharisees said, "He casts out demons by the prince of demons." And Jesus went about all the cities and villages, teaching in their synagogues and preaching the gospel of the kingdom, and healing every disease and every infirmity among the people.